สถานีย่อยจดหมายนักบุญเปาโลถึงชาวฟิลิปปี[1] (อังกฤษ: Epistle of Paul to the Philippians) เป็นหนังสือเล่มที่ 11 ของคัมภีร์ไบเบิลภาคพันธสัญญาใหม่ในบทแรกของหนังสือเล่มนี้บอกผู้อ่านให้ทราบว่า ผู้เขียนคือเปาโลอัครทูต และจากเนื้อหาที่อยู่ในหนังสือเล่มนี้ก็เป็นรูปแบบการเขียนเฉพาะตัวของเปาโลด้วย ข้อความในจดหมายที่ว่า "จนประจักษ์ทั่วกันในหมู่ผู้คุมและคนอื่น ๆ ว่า การที่ข้าพเจ้าถูกจำจองนั้นก็เพื่อพระคริสต์"[2] บ่งบอกว่า ฟิลิปปี เป็นจดหมายที่ถูกเขียนขึ้นในขณะที่เปาโลถูกจองจำอยู่ในคุกที่กรุงโรม เช่นเดียวกับจดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวเอเฟซัส จดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวโคโลสี และจดหมายนักบุญเปาโลถึงฟีเลโมน โดยที่ ฟิลิปปี น่าจะถูกเขียนขึ้นราวปีค.ศ. 61เปาโลอัครทูตเคยเดินทางมายังที่เมือง ฟิลิปปี นี้ เมื่อครั้งที่เดินทางเพื่อการประกาศข่าวดีรอบที่สอง[3] ในระยะแรกได้รับการต้อนรับดีพอสมควร[4] แต่เมื่อได้ขับไล่ผีออกจากทาสหญิงคนหนึ่ง ทำให้นายของทาสหญิงนั้นไม่พอใจ เพราะทาสหญิงของตนไม่สามารถทำนายเหตุการณ์ต่าง ๆ อันจะนำเงินมาให้ตนเองได้ จึงหาเหตุปรักปรำจนเปาโลและสิลาสผู้ร่วมเดินทางต้องถูกโบยและติดคุก[5] เมื่อออกมาจากคุกแล้วจึงเดินทางต่อไปยังเมืองเธสะโลนิกา[6]เปาโลอัครทูตเขียนจดหมายฉบับนี้ถึงมิตรสหายคริสเตียนที่อยู่ในเมือง ฟิลิปปี เพื่อแสดงความขอบคุณต่อความรักและการให้ความช่วยเหลือจากพวกเขา เนื่องจากในการประกาศข่าวดีระยะแรกนั้น มีเพียงคริสตจักรที่ ฟิลิปปี เท่านั้นที่ได้ช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่าย[7] เมื่ออยู่ที่เมืองเธสะโลนิกาก็ส่งของมาช่วยหลายครั้ง[8] จนมาถึงกรุงโรมก็ฝากเอปาโฟรดิทัสนำของมาให้[9] และให้ช่วยอยู่เป็นเพื่อนร่วมงานกับนักบุญเปาโลด้วย[10]เนื้อหาหลักของหนังสือเล่มนี้คือ "ชื่นชมยินดี" ดังปรากฏในจดหมายฉบับนี้ว่าเปาโลใช้คำนี้หรือคำอื่นที่มีความหมายในลักษณะนี้ถึง 16 ครั้ง อย่างไรก็ตามเปาโลเตือนคริสตจักรในเมือง ฟิลิปปี ด้วยว่า ต้องระมัดระวังที่จะไม่ประพฤติตามคนอื่นที่สนใจในวัตถุทางโลก เพราะปลายทางนั้นคือความพินาศ[11]จุดประสงค์หลักที่เปาโลเขียนจดหมายถึงชาวฟิลิปปีมีอยู่ 3 ประการ หนึ่งคือ ต้องการเป็นตัวอย่างให้คริสเตียนวางใจในพระเจ้า และชื่นชมยินดีในองค์พระผู้เป็นเจ้าทุกเวลา[12] จดหมายฉบับนี้ถูกเขียนขึ้นขณะที่เปาโลติดคุกอยู่ในกรุงโรม มีความเป็นอยู่อย่างยากลำบาก ขาดอิสระและเสรีภาพ แต่กลับเขียนจดหมายที่มีเนื้อหาชื่นชมยินดีในพระเจ้าได้ประการที่สองคือ ต้องการให้ผู้อ่านตระหนักถึงความกรุณาของพระเยซูที่มีต่อมนุษย์ เปาโลเขียนบรรยายการที่พระเยซู ซึ่งทรงสภาพเป็นพระเจ้า แต่กลับทรงสละ และทรงรับสภาพเป็นมนุษย์ถือกำเนิดบนโลกได้อย่างลึกซึ้ง[13]ประการสุดท้ายคือ ต้องการยกย่องทิโมธีและเอปาโฟรดิทัส เพื่อให้เป็นแบบอย่างในการรับใช้พระเจ้า เปาโลกล่าวถึงทิโมธีว่า ไม่มีใครมีน้ำใจเหมือนทิโมธี และไม่ได้แสวงหาประโยชน์ของตนเอง[14] สำหรับเอปาโฟรดิทัสนั้น เปาโลชื่นชมในความตั้งใจในการทำงานของเขา เอปาโฟรดิทัสรับใช้จนล้มป่วยอย่างหนัก เกือบจะเสียชีวิต เปาโลถึงกับเขียนว่า จงนับถือคนอย่างนี้[15]