สถานีย่อยจดหมายของนักบุญเปาโลถึงทิโมธี ฉบับที่ 1[1] (
อังกฤษ: First Epistle of Paul to Timothy) เรียกโดยย่อว่า
พระธรรมทิโมธี ฉบับที่หนึ่ง เป็นเอกสารฉบับที่ 15 ของ
คัมภีร์ไบเบิล ภาค
พันธสัญญาใหม่ เป็นหนึ่งใน "จดหมายฝาก
ศิษยาภิบาล" อันได้แก่
1 ทิโมธี,
2 ทิโมธี และ
ทิตัสแต่เดิมพระธรรมเล่มนี้เป็นจดหมายฉบับแรก ซึ่ง
นักบุญเปาโลเขียนถึง
ทิโมธี ทั้งข้อความภายในตัวจดหมายและคริสตจักรในยุคแรกต่างยืนยันตรงกันว่า
นักบุญเปาโลเป็นผู้เขียนจดหมายฉบับนี้ ซึ่งน่าจะถูกเขียนขึ้นราวปี ค.ศ. 64 หรืออย่างน้อย 8 ปีหลังจากที่
นักบุญเปาโลได้อาศัยอยู่ในเมือง
เอเฟซัสเป็นเวลา 3 ปี
นักบุญเปาโลได้พบกับทิโมธีเมื่อครั้ง
นักบุญเปาโลกับสิลาสได้เดินทางมายังเมืองเดอร์บีกับเมืองลิสตรา ทิโมธีมีบิดาเป็นชาวกรีก มารดาเป็นชาวยิวและเป็นศิษย์
พระเยซูด้วย
[2] ในเมื่อทิโมธีมีชื่อเสียงดีในเมืองนั้น
นักบุญเปาโลจึงชักชวนให้ร่วมงานด้วยกัน
[3] หลังจากได้เดินทางไปยังเมืองต่าง ๆ ด้วยกันจนมาถึงเมือง
เอเฟซัส ก็มีเหตุให้
นักบุญเปาโล ต้องเดินทางต่อไปยังแคว้นมาซิโดเนีย แต่ได้สั่งให้ทิโมธีอยู่ในเมือง
เอเฟซัสเพื่อคอยดูแลและให้ความช่วยเหลือคริสตจักรในเมืองนั้นต่อไป เมื่อ
นักบุญเปาโลตระหนักว่าไม่สามารถจะเดินทางกลับไปยังเมือง
เอเฟซัส ได้ในระยะเวลาอันใกล้
นักบุญเปาโลจึงเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้น และจากข้อความที่ว่า ต้องการจะไปพบทิโมธี
[4] แสดงว่าขณะที่เขียนจดหมายฉบับนี้
นักบุญเปาโลไม่ได้ถูกจำคุกแม้ว่าจดหมายฉบับนี้ถูกส่งถึงทิโมธีเป็นการส่วนตัว แต่เนื้อหาส่วนใหญ่ในจดหมายเป็นเรื่องของคริสตจักร เช่น คุณลักษณะของผู้ที่จะปกครองคริสตจักรที่ดี
[5] มัคนายกที่ดี
[6] และผู้รับใช้ที่ดีเป็นอย่างไร
[7] นักบุญเปาโล ต้องการให้ทิโมธีนำสิ่งเหล่านี้ไปสั่งสอนคริสตจักรในเมือง
เอเฟซัสอย่างจริงจัง
[8] ข้อความในจดหมายจึงมีลักษณะเป็นคำสั่งให้ปฏิบัติตามจุดประสงค์ในการเขียน
1 ทิโมธี ของ
นักบุญเปาโล มีอยู่ 4 ประการ ประการแรกคือ ต้องการให้ยึดมั่นในหลักข้อเชื่อที่ถูกต้อง เนื่องจากมีการสอนเท็จเกิดขึ้นในคริสตจักร บางคนก็ใส่ใจในเรื่องนิยายไร้สาระ อันจะทำให้เกิดปัญหามากกว่าความเข้าใจในแผนการของพระเจ้า
นักบุญเปาโล ต้องการป้องกันไม่ให้เกิดการสอนผิดจุดประสงค์ จึงเขียนในจดหมายว่า "แต่จุดประสงค์แห่งคำกำชับนั้นก็คือ ให้มีความรักซึ่งเกิดจากใจอันบริสุทธิ์ และจากจิตสำนึกว่าตนชอบ และจากความเชื่ออันจริงใจ"
[9]ประการที่สองคือ ต้องการให้คัดเลือกผู้ที่จะทำงานในคริสตจักรให้เหมาะสม
นักบุญเปาโล จึงกล่าวถึงคุณลักษณะที่ดีของผู้ปกครอง
[10], มัคนายก
[11] และผู้รับใช้
[12]ไว้ละเอียดประการที่สามคือ ต้องการให้คริสเตียนทราบแนวทางในการปฏิบัติตนต่อกันและกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงที่เป็นแม่ม่าย ซึ่ง
นักบุญเปาโล เจาะจงเป็นพิเศษ เนื่องจากในตอนนั้นผู้หญิงมักไม่ได้ทำงาน แต่มีหน้าที่ดูแลลูกและทำงานบ้าน เมื่อสามีเสียชีวิตจะไม่มีผู้ทำงานหาเลี้ยงครอบครัว
นักบุญเปาโล ต้องการให้ญาติพี่น้องของแม่ม่ายเหล่านั้นช่วยเหลือกันเอง เพื่อให้คริสตจักรรับภาระเลี้ยงดูแม่ม่ายที่ไม่มีที่พึ่งจริงๆ
[13]ประการสุดท้ายคือ ต้องการให้ทิโมธีเกิดความเชื่อมั่นในตนเอง และแนะนำแนวทางในการสั่งสอนผู้อื่น ไม่ใช่
นักบุญเปาโล กลัวว่าทิโมธีไม่มีความสามารถ แต่เป็นเพราะทิโมธีอายุน้อย
นักบุญเปาโล จึงบอกทิโมธีว่า "อย่าให้ผู้ใดหมิ่นประมาทความหนุ่มแน่นของท่าน แต่จงเป็นแบบอย่างแก่คนที่เชื่อทั้งปวง ทั้งในทางวาจาและการประพฤติ ในความรัก ในความเชื่อ และในความบริสุทธิ์"
[14] ส่วนแนวทางการสั่งสอนนั้น
นักบุญเปาโล แนะนำว่า "ในการตักเตือนนั้น อย่าตำหนิชายผู้อาวุโส แต่จงขอร้องเขาเสมือนเป็นบิดา จงถือว่าคนหนุ่ม ๆ ทั้งหลายเป็นเสมือนพี่หรือน้อง"
[15] เป็นต้น