จังหวัดซูลาเวซีใต้ (อินโดนีเซีย: Sulawesi Selatan; บูกิส: ᨔᨘᨒᨓᨙᨔᨗ ᨒᨕᨘᨈ ) เป็นจังหวัดในคาบสมุทรใต้ของเกาะซูลาเวซี หมู่เกาะเซลายาร์ซึ่งอยู่ทางใต้ของซูลาเวซีก็เป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดนี้ด้วย จังหวัดนี้ติดกับจังหวัดซูลาเวซีกลางและจังหวัดซูลาเวซีตะวันตกทางทิศเหนือ ติดกับอ่าวโบเนและจังหวัดซูลาเวซีตะวันออกเฉียงใต้ทางทิศตะวันออก ติดกับช่องแคบมากัซซาร์ทางทิศตะวันตก และติดกับทะเลโฟลเร็ซทางทิศใต้จากข้อมูลสำมะโนประชากรปี ค.ศ. 2010 มีประชากร 8,032,551 คน ทำให้จังหวัดนี้เป็นจังหวัดที่มีประชากรมากที่สุดบนเกาะ (ร้อยละ 46 ของจำนวนประชากรของเกาะซูลาเวซี) และเป็นจังหวัดที่มีประชากรมากสุดอันดับ 6 ของอินโดนีเซีย จากการคาดคะเตประชากรในปี 2015 คาดว่ามีประชากรเพิ่มขึ้นเป็น 8.52 คน กลุ่มชาติพันธุ์ส่วนใหญ่ของจังหวัดซูลาเวซีใต้คือ ชาวบูกิส ชาวมากัซซาร์ ชาวโตราจา และชาวมันดาร์ เศรษฐกิจของจังหวัดขึ้นอยู่กับเกษตรกรรม การจับปลา และเหมืองทอง แมกนีเซียม เหล็ก และแร่อื่น ๆ เป็นหลัก เรือปีนีซียังคงใช้กันอย่างแพร่หลายในหมู่ชาวบูกิสและมากัซซาร์ โดยส่วนใหญ่ใช้สำหรับการคมนาคมสั้น ๆ บรรทุกของ และจับปลาในหมู่เกาะของอินโดนีเซียในยุคทองของการค้าเครื่องเทศระหว่างศตวรรษที่ 15 ถึง 19 จังหวัดซูลาเวซีใต้ถือเป็นประตูทางเข้าสู่หมู่เกาะโมลุกกะ ยังมีอาณาจักรเล็ก ๆ รวมถึงสองอาณาจักรที่โดดเด่นอย่าง อาณาจักรโกวา ใกล้กับมากัซซาร์ และอาณาจักรบูกิสที่ตั้งอยู่ในโบเน เมื่อบริษัทอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ (VOC) เริ่มดำเนินงานในภูมิภาคนี้ในศตวรรษที่ 15 ต่อมาบริษัทได้มีความสัมพันธ์กับเจ้าชายบูกิส พระนาม อารุง ปาลักกา พวกเขามีชัยเหนืออาณาจักรโกวา กษัตริย์แห่งโกวา สุลต่านฮาซานุดดิน ให้เซ็นสนธิสัญญาเพื่อเป็นการลดอำนาจของบุนกายา โกวา