การใช้ภาษาของชาวปากีสถานเชื้อสายไทยที่บัตตากรามก่อน พ.ศ. 2551 พบว่ากลุ่มคนรุ่นแรกที่มีอายุ 70 ปีขึ้นไปยังพูดภาษาไทยได้ แต่สำเนียงแปร่ง[10][14] และไม่นิยมใช้สื่อสารกัน ส่วนคนรุ่นหลังที่เป็นลูกหลานของคนกลุ่มแรก ๆ ที่เกิดในประเทศปากีสถาน จะพูดไทยได้น้อย และหลายคนพูดไทยไม่ได้เลย[12] บางคนพูดภาษาจากท้องถิ่นดั้งเดิมของตนได้ เช่น ภาษาไทยถิ่นเหนือ ภาษาไทยถิ่นใต้ และภาษาไทยถิ่นอีสาน[13] แต่โดยส่วนมากใช้ภาษาปาทาน เนื่องจากสืบเชื้อสายจากชาวปาทานอยู่แล้ว นอกจากนี้ยังพูดภาษาอูรดูซึ่งเป็นภาษาราชการของประเทศ รวมทั้งสามารถใช้ภาษาอาหรับได้เพราะเป็นภาษาทางศาสนา พบมากในกลุ่มนักศึกษา[9]

ส่วนกลุ่มนักศึกษาที่เข้ามาศึกษาในปากีสถาน[9][18] ร้อยละ 75 มาจากสามจังหวัดชายแดนภาคใต้[11] ซึ่งใช้ภาษามลายูปัตตานีในชีวิตประจำวัน[8] แต่พวกเขาก็ไม่สันทัดการใช้ภาษาไทย และเคอะเขินที่จะพูดภาษาไทยเพราะเกรงว่าจะไม่ชัด[1]