ชื่อเจลาเซียนถูกนำมาใช้เป็นชื่อช่วงเวลาในธรณีกาลในปี พ.ศ. 2541[6] ชื่อดังกล่าวตั้งตามเมืองเจลาทางตอนใต้ของเกาะของเกาะซิซิลี ในปี พ.ศ. 2552 ช่วงเวลานี้ถูกย้ายจากสมัยไพลโอซีนไปยังสมัยไพลสโตซีนเพื่อให้ธรณีกาลมีความสอดข้องกับการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในภูมิอากาศ มหาสมุทร และชีวชาติของโลกที่เกิดขึ้นเมื่อ 2.588 ล้านปีก่อน[7]

ฐานของช่วงอายุเจลาเซียนถูกกำหนดในแง่การลำดับชั้นสนามแม่เหล็กบรรพกาลเป็นฐานของหินรุ่นมาสึยามะ (C2r) (ที่ขอบการลำดับชั้นสนามแม่เหล็กบรรพกาลเกาส์–มาสึยามะ) หรือหินรุ่นไอโซโทป 103 เหนือแนวนี้เกิดการสูญพันธุ์ที่โดดเด่นของซากดึกดำบรรพ์ขนาดเล็กมากหินปูน ได้แก่ ดิสโคสเตอร์เพนตาราดีเอตัส และ ดิสโคสเตอร์เซอร์คูลัส ขึ้น[5][8][6] จุดและแหล่งชั้นหินแบบฉบับขอบทั่วโลก (GSSP) สำหรับช่วงอายุนี้ตั้งอยู่ในมอนเตซานนิโกลาใกล้กับเมืองเจลา

ขอบบนของช่วงอายุนี้ถูกกำหนดโดยการลำดับชั้นสนามแม่เหล็กบรรพกาลว่าเป็นการสิ้นสุดของหินรุ่นออลดูไว (C2n) และในแง่สัตวชาติเป็นระดับการสูญพันธุ์ของซากดึกดำบรรพ์ขนาดเล็กมากหินปูน ดิสโคสเตอร์โบรเวอรี (ฐานของส่วนชั้นชีวภาพ CN13) ด้านบนของเจลาเซียนเป็นการเกิดขึ้นครั้งแรกของซากดึกดำบรรพ์ขนาดเล็กมากหินปูน เกไฟโรแคปซา เอสพี. และระดับการสูญพันธุ์ของแพลงก์ตอนฟอรามินิเฟอรา โกลบิเจอไรนอยด์เอ็กเทรมัส[5][9][6]