กฎหมายอาจมีช่องว่างได้ในสองกรณีใหญ่ ๆ คือ[4]

1. ผู้บัญญัติกฎหมายนึกไม่ถึงว่าจะเกิดช่องว่างได้ อาจเป็นเพราะเขาสามารถนึกถึงได้ แต่เกิดบกพร่องที่นึกไปไม่ถึง หรือเขาไม่สามารถนึกถึงจริง ๆ ก็ได้เนื่องจากเหตุการณ์ที่จะทำให้นึกถึงนั้นยังไม่เกิดขึ้น เช่น ขณะบัญญัติกฎหมายอาญามีแต่การขนส่งทางบก ต่อมาเกิดมีการขนส่งทางอากาศขึ้น กฎหมายอาญาฉบับนั้นจึงยังไม่ครอบคลุมการขนส่งทางอากาศ เพราะนึกไม่ถึงว่าจะมี

2. ผู้บัญญัติกฎหมายนึกถึงแล้วว่าจะเกิดช่องว่างได้ แต่ยังไม่เห็นควรบัญญัติไว้ให้ตายตัว อาจเป็นเพราะประเด็นนั้นยังเป็นที่ถกเถียงไม่ยุติ ไม่ควรฝืนบัญญัติไว้เป็นต้น กรณีเช่นนี้เป็นการตั้งใจให้มีช่องว่างในกฎหมาย