การสู้รบ
แอลอัล เที่ยวบินที่ 426 · การโจมตีแอลอัล เที่ยวบินที่ 253 (การโจมตีตอบโต้) · การโจมตีแอลอัล เที่ยวบินที่ 432 · การจี้เครื่องบินทีดับเบิลยูเอ เที่ยวบินที่ 840 (ค.ศ. 1969) · การระเบิดรถบัสโรงเรียนอาวีวิม · การสังหารหมู่ที่ท่าอากาศยานลอด · ซาบีนา เที่ยวบินที่ 571 · การสังหารหมู่ที่เคียยัตชโมนา · การสังหารหมู่ที่มาอาลอท · การโจมตีนาฮาริยา ค.ศ. 1974 · การโจมตีโรงแรมซาวอย · วิกฤติตัวประกันที่คฟายูวัล · การสังหารหมู่ที่ถนนโคสตัล · สงครามเลบานอนใต้ ค.ศ. 1978 · การโจมตีนาฮาริยา ค.ศ. 1979 · วิกฤติตัวประกันที่มิสเกฟแอม · การทิ้งระเบิดที่ประเทศเลบานอน ค.ศ. 1981 · สงครามเลบานอน ค.ศ. 1982 (การล้อมกรุงเบรุต)เหตุการณ์ระหว่างประเทศ
การสังหารหมู่ที่มิวนิก · (ปฎิบัติการความพิโรธของพระเจ้า · การตีโฉบฉวย ค.ศ. 1972 · การตีโฉบฉวย ค.ศ. 1973) · การจี้เครื่องบินซาบีนา เที่ยวบินที่ 571 · การโจมตีสถานทูตซาอุดีอาระเบียในคาร์ทูม · แผนระเบิดนครนิวยอร์ก ค.ศ. 1973 · ทีดับเบิลยูเอ เที่ยวบินที่ 841 (ค.ศ. 1974) · แพนแอม เที่ยวบินที่ 110 · ปฏิบัติการเอนเทบเบซาบีนา เที่ยวบินที่ 571 เป็นเที่ยวบินของสายการบินซาบีนา ออกเดินทางจากกรุงบรัสเซลส์ ประเทศเบลเยียม ผ่านกรุงเวียนนา ประเทศออสเตรียถึงเมืองลอด ประเทศอิสราเอล เมื่อวันที่ 8 พฤษภาคม ค.ศ. 1972 เที่ยวบินนี้ถูกจี้โดยสลัดอากาศที่ปลอมตัวเป็นคู่ 4 คน สลัดอากาศกลุ่มนี้เป็นสมาชิกกลุ่มกันยายนทมิฬ องค์กรก่อการร้ายของปาเลสไตน์ ทั้งหมดพกอาวุธปืน ระเบิดมือและเข็มขัดระเบิด[1]ยี่สิบนาทีหลังออกเดินทาง พวกเขาจี้กัปตันเรจินัลด์ เลวี ชาวอังกฤษ ให้ลงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติเทลอาวีฟ-ลอด[2] (ท่าอากาศยานนานาชาติเบนกูเรียนในปัจจุบัน) และแยกผู้โดยสารชาวยิวไปไว้ที่ท้ายเครื่อง[3] เมื่อเครื่องลงจอด สลัดอากาศยื่นข้อเรียกร้องให้ปล่อยตัวนักโทษชาวปาเลสไตน์ 315 คนและขู่ว่าจะระเบิดเครื่องบินพร้อมกับผู้โดยสาร[4] โมเช ดายันและชิโมน เปเรส รัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมและรัฐมนตรีกระทรวงคมนาคมอิสราเอลตามลำดับดำเนินการเจรจากับสลัดอากาศพร้อมกับวางแผนช่วยเหลือในชื่อปฏิบัติการไอโซโทป[5]ต่อมาเวลา 16.00 น. ของวันที่ 9 พฤษภาคม ค.ศ. 1972 กลุ่มคอมมานโด 16 นายซึ่งมีสมาชิก เช่น เอฮุด บารักและเบนจามิน เนทันยาฮู[2] (ต่อมาทั้งคู่ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีอิสราเอล) ปลอมตัวเป็นช่างซ่อมเครื่องบินก่อนจะปฏิบัติการช่วยเหลือตัวประกัน[2] ปฏิบัติการนี้มีผู้เสียชีวิต 3 คน เป็นผู้โดยสาร 1 คนและสลัดอากาศชาย 2 คน ส่วนสลัดอากาศหญิงอีก 2 คนถูกจับกุม[1] หลังเหตุการณ์ดังกล่าว สลัดอากาศหญิงทั้งสองคนถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต แต่ได้รับการปล่อยตัวในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1983 โดยเป็นส่วนหนึ่งของการแลกเปลี่ยนนักโทษหลังสงครามเลบานอน ค.ศ. 1982 ระหว่างอิสราเอลกับปาเลสไตน์[1]