ดยุกแห่งแคลเรนซ์ (อังกฤษ: Duke of Clarence) เป็นหนึ่งในบรรดาศักดิ์ดยุกของอังกฤษ โดยพระราชทานให้แก่สมาชิกที่มีอาวุโสน้อยกว่าในพระราชวงศ์ โดยมีการสถาปนาขึ้นมา 5 ครั้ง ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1362 สำหรับไลโอเนลแห่งอันทเวิร์พ พระราชโอรสพระองค์ที่ 3 ในสมเด็จพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3 แห่งอังกฤษ ต่อมาหลังจากพระองค์สิ้นพระชนม์ การสถาปนาในครั้งแรกนี้จึงหมดลงครั้งที่สองในปี ค.ศ. 1412 สำหรับทอมัสแห่งแลงคาสเตอร์ พระราชโอรสพระองค์ที่ 2 ในสมเด็จพระเจ้าเฮนรีที่ 4 แห่งอังกฤษ ตำแหน่งสิ้นสุดลงหลังจากที่พระองค์สิ้นพระชนม์เช่นเดียวกันครั้งที่สามในปี ค.ศ. 1461 สำหรับจอร์จ แพลนแทเจเนต พระอนุชาในสมเด็จพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 แห่งอังกฤษครั้งต่อไป (ในตำแหน่งดยุกแห่งแคลเร็นซ์และเซนต์แอนดรูว์) ในปี ค.ศ. 1789 สำหรับเจ้าชายวิลเลียม พระราชโอรสพระองค์ที่ 3 ในสมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 3 แห่งสหราชอาณาจักร ต่อมาหลังจากพระองค์ขึ้นครองราชย์ต่อจากพระเชษฐา สมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร ในปี ค.ศ. 1830 ตำแหน่งจึงรวมเป็นส่วนพระมหากษัตริย์ครั้งสุดท้าย (ในตำแหน่งดยุกแห่งแคลเร็นซ์และอาวอนเดล) ในปี ค.ศ. 1890 สำหรับเจ้าฟ้าชายอัลเบิร์ต วิกเตอร์แห่งเวลส์ พระราชโอรสองค์โตในสมเด็จพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 แห่งสหราชอาณาจักร ตำแหน่งสิ้นสุดหลังจากพระองค์สิ้นพระชนม์