ดันเจียนซีจประสบความสำเร็จในเชิงพาณิชย์โดยขายได้มากกว่า 1.7 ล้านชุด[35] จากข้อมูลของบริษัทเอ็นพีดี กรุป การสั่งซื้อเกมล่วงหน้าในเดือนก่อนที่จะวางจำหน่ายทำให้เกมนี้เป็นเกมคอมพิวเตอร์ที่ขายดีที่สุดเป็นอันดับแปดของเดือนมีนาคม ค.ศ. 2002 และเมื่อวางจำหน่ายในเดือนถัดมา เกมดังกล่าวก็มียอดขายดีเป็นอันดับสองรองจากเดอะซิมส์ วัยรักพักร้อน[36][37] เกมดังกล่าวตกลงมาอยู่อันดับที่เจ็ดและอันดับที่สิบสามในสองเดือนถัดไป[38][39] แล้วจบในอันดับที่ 14 ของปีโดยรวม[40] ภายในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2006 เกมนี้ขายได้ 360,000 ชุดและทำรายได้ 14.5 ล้านดอลลาร์ในสหรัฐโดยลำพัง สิ่งนี้ทำให้นิตยสารเอดจ์ประกาศให้เป็นเกมคอมพิวเตอร์ที่ขายดีที่สุดอันดับที่ 44 ของประเทศระหว่างเดือนมกราคม ค.ศ. 2000 ถึงเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2006[41] ภายในเดือนกันยายน ค.ศ. 2002 ดันเจียนซีจยังได้รับการรับรอง "โกลด์" จากแวร์บันด์เดอร์อุนเทอร์ฮัลทุงซ็อฟท์วาเรด็อยช์ลันด์ (VUD)[42] ซึ่งระบุยอดขายอย่างน้อย 100,000 หน่วยทั่วเยอรมนี, ออสเตรีย และสวิตเซอร์แลนด์[43]

เกมนี้ได้รับการจัดอันดับสูงจากนักวิจารณ์เมื่อเปิดตัว ซึ่งได้รับการระบุโดยตัวรวบรวมบทวิจารณ์อย่างเว็บไซต์เมทาคริติกว่าเป็นเกมเล่นตามบทบาทคอมพิวเตอร์ที่ได้รับคะแนนสูงสุดเป็นอันดับสามใน ค.ศ. 2002 รองจากเนเวอร์วินเทอร์ไนส์ และดิเอลเดอร์สโครลส์ III: มอร์โรววินด์ ตลอดจนเป็นเกมคอมพิวเตอร์ที่มีคะแนนสูงสุดยี่สิบอันดับแรกโดยรวมในปีดังกล่าว[44] ส่วนกราฟิกได้รับการยกย่องอย่างมาก แดน อดัมส์ จากเว็บไซต์ไอจีเอ็นเรียกสิ่งนี้ว่า "น่าขันน่าดู" ในขณะที่นักวิจารณ์จากเว็บไซต์เกมสปอตและนิตยสารเกมโปรได้ยกย่องสภาพแวดล้อมว่ามีรายละเอียดและหลากหลาย[1][3][33] ด้านโรเบิร์ต คอฟฟีย์ จากนิตยสารคอมพิวเตอร์เกมมิงเวิลด์ และเกรก เวเดอร์แมน จากนิตยสารพีซี เกมเมอร์ ได้ยกย่องสภาพแวดล้อมที่มีรายละเอียดในทำนองเดียวกัน ในขณะที่แอนดี แมคนามารา และคริสเตียน บร็อกเกอร์ จากนิตยสารเกมอินฟอร์เมอร์ รวมถึงปีเตอร์ ซูชิว จากเว็บไซต์เกมสปาย ได้เรียกเกมนี้ว่าเป็นโลกที่ไร้รอยต่อโดยไม่ต้องโหลดหน้าจอ ซึ่งควรค่าแก่การจดบันทึกเป็นพิเศษ[2][4][32][34] ซูชิวกล่าวเพิ่มเติมว่าแผนที่อิสระไร้รอยต่อได้รับการนำมาใช้เพื่อสร้างพื้นที่ ที่ไม่ได้มีรูปร่างเหมือนพื้นที่สี่เหลี่ยมที่มีเส้นทางคดเคี้ยวเติมเต็มพื้นที่ เช่นเดียวกับเกมเล่นตามบทบาทอื่น ๆ ในยุคนั้น[34] นอกจากนี้ นักวิจารณ์ของเว็บไซต์ไอจีเอ็นและนิตยสารเกมโปรต่างยกย่องว่าเอฟเฟกต์เสียงนั้นยอดเยี่ยมและช่วยสร้างบรรยากาศของเกม ในขณะที่นักวิจารณ์ของเว็บไซต์ไอจีเอ็นและเว็บไซต์เกมสปอตยังกล่าวยกย่อง "โน้ตดนตรีโดยรอบ"[1][3][33]

รูปแบบการเล่นได้รับการยกย่องในทำนองเดียวกัน บทวิจารณ์ของนิตยสารเกมโปรอ้างว่า "รูปแบบการเล่นของดันเจียนซีจอาจเป็นการปรับปรุงที่ใหญ่ที่สุดและชัดแจ้งที่สุดจากเกมก่อนหน้าในประเภทดังกล่าว"[33] นักวิจารณ์หลายคนได้เปรียบเทียบกับเดียโบล II (ค.ศ. 2000) ในทางที่ดี จากนั้นก็เป็นหนึ่งในเกมเล่นตามบทบาทคอมพิวเตอร์ที่ได้รับความนิยมมากที่สุด โดยอดัมส์แห่งเว็บไซต์ไอจีเอ็นอ้างว่าเกมนี้คล้ายกับเดียโบล II มากเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงและปรับปรุงบางอย่าง และคอฟฟีย์แห่งนิตยสารคอมพิวเตอร์เกมมิงเวิลด์ระบุว่าสิ่งเดียวที่ทำให้มันไม่ได้รับการจัดอันดับโดยตรงให้ดีกว่าก็คือการเปลี่ยนไปใช้รูปแบบการเล่นที่มียุทธวิธีมากขึ้น ทำให้เกมนี้แตกต่างจากเกมที่จะเปรียบเทียบโดยตรงมากเกินไป[3][4] ซึ่งเวเดอร์แมนจากนิตยสารพีซี เกมเมอร์, คอฟฟีย์จากนิตยสารคอมพิวเตอร์เกมมิงเวิลด์ และนักวิจารณ์ของเว็บไซต์เกมสปอตได้ยกย่องว่ารูปแบบการเล่นมีความคล่องตัวและเข้าถึงได้ พวกเขาชอบยุทธวิธีในการควบคุมคณะของนักผจญภัยที่ปรับปรุงตามวิธีการใช้งาน แทนที่จะควบคุมการกระทำและสถิติของพวกเขาโดยตรง[1][2][4] อย่างไรก็ตาม อดัมส์จากเว็บไซต์ไอจีเอ็นได้กล่าวว่ารูปแบบการเล่นอาจดูซ้ำซากจำเจ ส่วนเวเดอร์แมนจากนิตยสารพีซี เกมเมอร์ รู้สึกว่าตัวเลือกการต่อสู้ในรูปแบบการเล่นค่อนข้างจำกัด และซูชิวจากเว็บไซต์เกมสปายไม่ชอบความเป็นเส้นตรงของเกมผู้เล่นเดี่ยว[2][3][34] อดัมส์กล่าวเพิ่มเติมว่าตัวเลือกทางยุทธวิธีหลายอย่างในเกมนั้นไม่สำคัญ เนื่องจากการต่อสู้ทั้งหมดกลายเป็นการตีรันฟันแทงอย่างรวดเร็ว และระบบการปรับเลเวลแบบอิสระนั้นโดยพื้นฐานแล้วเหมือนกับคลาสตัวละครสี่คลาส เนื่องจากการไล่ตามลู่หลายลู่นั้นใช้ไม่ได้ผล[3]

เนื้อหาหลายผู้เล่นได้รับการวิจารณ์ที่หลากหลาย: ซึ่งอดัมส์ได้ชื่นชมจำนวนเนื้อหาเพิ่มเติม ในขณะที่ซูชิวและนักวิจารณ์ของเว็บไซต์เกมสปอตตั้งข้อสังเกตว่ารูปแบบการเล่นแบบหลายผู้เล่นอาจไม่สมดุลระหว่างผู้เล่นที่แตกต่างกัน[1][3][34] โดยทั่วไปแล้วโครงเรื่องผู้เล่นเดี่ยวจะถูกมองว่าไม่สำคัญ นักวิจารณ์แห่งนิตยสารเกมโปรเรียกมันว่า "โครงร่าง" และนักวิจารณ์จากนิตยสาร เกมอินฟอร์เมอร์ กล่าวว่า "น่าเบื่อ" รวมถึงนักวิจารณ์แห่งเว็บไซต์เกมสปอตกล่วถึงเกมนี้ว่า "ไม่น่าสนใจและสามารถจะลืมได้" และสรุปว่าผู้เล่นที่ต้องการ "เกมเล่นตามบทบาทที่ลึกซึ้งกว่า" จะต้องผิดหวัง[1][32][33] โดยรวมแล้ว เวเดอร์แมนจากนิตยสารพีซี เกมเมอร์ กล่าวถึงดันเจียนซีจว่าเป็น "หนึ่งในเกมที่ดีที่สุด และสนุกที่สุดแห่งปี" และนักวิจารณ์ของนิตยสารเกมโปรอ้างว่า "เดินไปทั่วการแข่งด้วยความสง่างามที่แทบจะไม่ต้องใช้ความพยายาม" ในขณะที่อดัมส์จากเว็บไซต์ไอจีเอ็นได้สรุปว่าเกมนี้ให้ความบันเทิงแต่มี "ศักยภาพที่ยังไม่ได้ใช้"[2][3][33]