วัฒนธรรม ที่เห็นได้ชัดเจนของคนน้ำขาวและกำลังสาบสูญ คือ

การตำข้าวเม่าพอหมดฤดูการทำนา เหลือข้าวเขียวในนาก็มาช่วยกันเก็บข้าวที่เหลือในนาซึ่งอาจจะสุกไม่ทันเพื่อนนำมาทิ่มตำเพื่อเป็นอาหารเสริมของคนในสมัยนั้นจะใช้เวลาในช่วง ค่ำ ซึ่งเป็นเวลาที่ว่างเว้นจากภารกิจต่าง ๆ แล้วในการทิ่มข้าวเม่า

การแกงใบนมหวันกับเนื้อ เป็นวิถีชีวิต ที่มีที่เดียวคือที่น้ำขาว ที่มีการแกงเนื้อกับใบนมหวัน ซึ่งเราน่าจะช่วยกันฟื้นฟู และอนุรักษ์ให้เป็นเอกลักษณ์ของตำบลน้ำขาว (เพราะมันอร่อยมากๆ)

แกงบอร์เตาะ เป็นแกงที่บ่งบอกได้ถึงหลาย ๆ อย่างในแกงนี้ เช่น การอนุรักษ์ธรรมชาติ การประหยัด วิถีชีวิตความเป็นอยู่ที่เรียบง่าย การใช้สมดุลทางธรรมชาติ เป็นการนำเอาปลาที่ได้จากการดักไซ ซึ่งกว่าจะไปเก็บในตอนเช้าอาจจะพอง หรือเหลือจากที่ปูกินในตอนกลางคืน ส่วนใหญ่จะเน้นปลาช่อนตัวโต ๆ นำมาแกงกับใบยอเป็นการไม่สูญเปล่าของชีวิตที่เสียไป (ภาษาบ้านเราว่า ดายของ)

นอกจากที่เขียนมาแล้วก็จะเห็นเหมือนกับวัฒนธรรมบ้านอื่น ไม่ว่า การทำขนมจีน หรือแม้แต่การแต่งเปรตเดือนสิบ การใช้วัตถุการตกแต่งก็มีเหมือนกันหลายบ้าน [6]