เขตการปกครองที่เรียกว่า "นคร" ในไต้หวันได้ก่อตั้งขึ้นครั้งแรกในทศวรรษ 1920 ระหว่างที่อยู่ภายใต้การปกครองของญี่ปุ่น ในเวลานั้น นครต่าง ๆ อยู่ภายใต้การปกครองของจังหวัด หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 นครที่อยู่ภายใต้จังหวัดจำนวน 9 แห่งจากทั้งหมด 11 แห่งที่จัดตั้งโดยรัฐบาลญี่ปุ่น ได้เปลี่ยนแปลงรูปแบบเป็นนครที่อยู่ภายใต้มณฑล การอ่านชื่อของนครต่าง ๆ ได้เปลี่ยนจากภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาจีนกลาง โดยยังคงตัวอักษรจีนของญี่ปุ่นไว้

การเปลี่ยนแปลงเป็นไปตาม กฎหมายว่าด้วยการจัดตั้งนคร (市組織法) ของสาธารณรัฐจีน ซึ่งกฎหมายนี้ออกในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 เกณฑ์ในการจัดตั้งเป็นนครภายใต้มณฑล ได้แก่ เมืองที่เป็นเมืองหลวงของมณฑล หรือมีประชากรมากกว่า 200,000 คน หรือมากกว่า 100,000 คน หากเมืองนั้นมีความสำคัญในด้านการเมือง เศรษฐกิจ และวัฒนธรรม การเปลี่ยนแปลงระบบการแบ่งเขตการปกครองในปี 1945 นั้น ได้มีการอะลุ่มอล่วยระหว่างระบบของญี่ปุ่นกับระบบของจีน นครที่มีประชากรไม่ถึงเกณฑ์บางแห่งก็ยังสามารถจัดตั้งเป็นนครภายใต้มณฑล

หลังจากที่รัฐบาลสาธารณรัฐจีนย้ายที่ตั้งไปอยู่ที่ไทเป มณฑลไต้หวันในปี 2492 เกณฑ์จำนวนประชากรในการจัดตั้งนครภายใต้มณฑลก็ได้เพิ่มขึ้นเป็น 500,000 คน ตาม โครงร่างการปกครองท้องถิ่นของเทศมณฑลและนครในมณฑลไต้หวัน (臺灣省各縣市實施地方自治綱要) ซึ่งบังคับใช้ในปี 1981 ต่อมาได้เพิ่มขึ้นอีกเป็น 600,000 คน หลังจากการปรับปรุงการบริหารของมณฑลให้คล่องตัวขึ้นในปี 1998 ทำให้นครภายใต้มณฑลทั้งหมดอยู่ภายใต้การปกครองรัฐบาลกลางโดยตรง และเปลี่ยนชื่อเรียกให้สั้นลงว่า นคร

สาธารณรัฐประชาชนจีน ที่อ้างสิทธิ์ไต้หวันเป็นมณฑลที่ 23 ได้กำหนดประเภทให้นครภายใต้มณฑลทั้งหมดในไต้หวันมีสถานะเป็นนครระดับอำเภอ