คำว่า บรอดแบนด์ (อังกฤษ: Broadband) หมายถึงลักษณะสมบัติแบนด์วิดท์ที่กว้างของความถี่แม่เหล็กไฟฟ้าบนสื่อกลางการส่งและความสามารถในการขนส่งหลายสัญญาณและหลายประเภทของการจราจรได้พร้อมๆกัน สื่อกลางอาจเป็น สายเคเบิลแกนร่วม (coax), ใยแก้วนำแสง, สายเคเบิลตีเกรียว (twisted pair) หรือไร้สาย ตรงกันข้ามกับ baseband ที่เป็นระบบการสื่อสารที่ข้อมูลถูกส่งผ่านไปในความถี่เดียว.ก่อนที่จะมีการประดิษฐ์ของบรอดแบนด์ที่บ้าน, การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตทำได้เพียงวิธีการเดียวด้วยการใช้โทรศัพท์เรียกเข้าไป (dial-up) ซึ่งจะใช้เวลาราว 10-30 นาทีในการดาวน์โหลด เพลงหนึ่ง (3.5 MB) และกว่า 28 ชั่วโมงเพื่อดาวน์โหลดภาพยนตร์ (700 MB) อินเทอร์เน็ตแบบ Dial-Up ก็ถือว่าสะดวกมากที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยหมดสิทธิ์การใช้สายโทรศัพท์บ้านและผู้ใช้จะต้องพิจารณาว่าจำเป็นหรือไม่ที่จะต้องมีสายโทรศัพท์สายที่สองและหากจำเป็นต้องมีก็ต้องพิจารณาว่าคุ้มค่าใช้จ่ายหรือไม่ในปี 1997, เคเบิลโมเด็มเริ่มเปิดให้บริการ ถึงแม้ว่าการใช้งานทั่วไปของบรอดแบนด์ยังไม่เริ่มขึ้นจนกว่า 2001. การเชื่อมต่อบรอดแบนด์ทำให้การดาวน์โหลดทำได้เร็วกว่า dial-up อย่างมีนัยสำคัญ เช่นเดียวกับเทคโนโลยีใหม่ ๆ ที่ผู้บริโภคส่วนใหญ่ไม่สามารถที่จะจ่ายค่าใช้บริการอินเทอร์เน็ตที่เร็วกว่าได้ อย่างไรก็ตาม ค่าใช้จ่ายที่สูงไม่ได้เป็นปัจจัยอีกต่อไปในปี 2004 ครัวเรือนอเมริกันโดยเฉลี่ยถือว่าค่าบริการบรอดแบนด์พอจะจ่ายได้ นับตั้งแต่ก่อตั้งขึ้นบรอดแบนด์มีความเข้มแข็งมากขึ้นและความเร็วการเชื่อมต่อยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องเกณฑ์ที่แตกต่างกันสำหรับ "ความกว้าง" ได้ถูกนำมาใช้ในบริบทที่แตกต่างกันและเวลาที่ต่างกัน ต้นกำเนิดของมันคือในวิชาฟิสิกส์, วิศวกรรมระบบอะคูสติกและวิทยุ ที่มันได้ถูกนำมาใช้มีความหมายคล้ายกับ wideband. อย่างไรก็ตาม คำๆนี้กลายเป็นที่นิยมตลอดช่วงปี 1990 ว่าเป็นคำการตลาดที่คลุมเครือสำหรับการเข้าถึงอินเทอร์เน็ต