มีหลักฐานว่าผู้หญิงโรมันเล่น Expulsim Ludere หรือแฮนด์บอลยุคเริ่มแรก โดยส่วมใส่ชุดซึ่งถูกระบุว่าเป็น บิกีนี[138] บิกีนีกลายมาเป็นส่วนสำคัญในการทำการตลาดของกีฬาผู้หญิงหลายประเภทซึ่งก่อให้เกิดการต่อต้านอยู่บ้าง[138] บิกีนีเป็นเครื่องแบบกีฬาที่เป็นทางการของวอลเลย์บอลชายหาด และเป็นที่แพร่หลายในกลุ่มนักกีฬา เมืองปอร์โตเซกูโร

วอลเลย์บอลชายหาด

ในปี พ.ศ. 2537 บิกีนีกลายมาเป็นเครื่องแบบของการแข่งขันวอลเลย์บอลชายหาดหญิงในโอลิมปิก ถึงแม้ว่าเจ้าหน้าที่การกีฬาบางคนจะมองว่าเป็นการใช้เพื่อหาประโยชน์ และใช้งานไม่ได้จริงในอากาศที่หนาวเย็น[139] ผู้แข่งขัน เช่น นาตาลี คุก[140] และ ฮอลลี แมคพีค[141] เห็นด้วยกับถ้อยแถลงของ FIVB ที่ว่าชุดเครื่องแบบนี้เหมาะกับกีฬาที่เล่นบนทรายในช่วงอากาศร้อน แต่กระนั้นนักกีฬาโอลิมปิกชาวอังกฤษ เดนิส จอห์น ได้โต้แย้งว่าระเบียบของเครื่องแบบนี้มีเพื่อให้เกิดความเซ็กซี่ และเรียกร้องความสนใจ[142]

ในปี พ.ศ. 2542 สหพันธ์วอลเลย์บอลนานาชาติ (FIVB) ได้กำหนดมาตรฐานชุดเครื่องแบบวอลเลย์บอลชายหาดให้ชุดว่ายน้ำเป็นเครื่องแบบจำเป็นสำหรับทั้งผู้ชายและผู้หญิง[143] ซึ่งทำให้เกิดความขุ่นเคืองของนักกีฬาหลายคน[144] ตามกฎระเบียบของ FIVB ผู้เล่นวอลเลย์บอลชายหาดหญิงสามารถเลือกเล่นโดยใส่ชุดกางเกงขาสั้นหรือชุดว่ายน้ำแบบชิ้นเดียว[145][146] แต่ผู้เล่นส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะใส่บิกีนี[141] ในช่วงต้นปี พ.ศ. 2555 สหพันธ์วอลเลย์บอลนานาชาติประกาศอนุญาตให้ใส่กางเกงขาสั้น (ยาวไม่เกิน 3 ซ.ม. (1.2 นิ้ว) เหนือเข่า) และเสื้อมีแขนในการแข่งขันโอลิปิก ณ กรุงลอนดอน ริชาร์ด เบเกอร์ โฆษกของสหพันธ์ กล่าวว่า “มีหลายประเทศในกลุ่มที่มีเงื่อนไขทางศาสนา และวัฒนธรรม ชุดเครื่องแบบจึงต้องปรับให้ยืดหนุ่นได้กว่านี้” [147] ในช่วงการแข่งขัน อากาศในลอนดอนในช่วงปี พ.ศ. 2555 หยาวเย็นมากจนบางครั้งผู้เข้าแข่งขันต้องใส่เสื้อเชิ้ต และกางเกงเลกกิ้ง[148] ในปี พ.ศ. 2549 ในการแข่งขันกีฬาเอเชียนเกมส์ ที่โดฮา ประเทศการ์ตา มีประเทศในกลุ่มมุสลิมเพียงประเทศเดียวในการแข่งขันวอลเลย์บอลชายหาด เนื่องจากข้อกังวลว่าชุดเครื่องแบบไม่เหมาะสม โดยทีมอิรักปฏิเสธที่จะสวมบิกีนี[149]

การแข่งขันวอลเลย์บอลชายหาดกลายมาเป็นกีฬาทางโทรทัศน์ที่มีผู้ชมมากที่สุดเป็นอันดับที่ห้า ในการแข่งขันโอลิมปิกฤดูร้อน ปี พ.ศ. 2543 ที่ชายหาดบอนดิ ประเทศออสเตรเลีย เนื่องมาจากความดึงดูดทางเพศของผู้เล่นหญิงสาวในชุดบิกีนี พอ ๆ กับความสามารถทางกีฬาของพวกเธอ[150] คิมเบอร์ลี่ บิสเซล ทำการศึกษาถึงมุมกล้องที่ใช้ในช่วงการแข่งขันวอลเลย์บอลชายหาดในโอลิมปิก ปี พ.ศ. 2547 พบว่า ร้อยละ 20 ของมุมกล้องโฟกัสไปที่หน้าอกของผู่หญิง และ ร้อยละ 17 ที่บริเวณบั้นท้าย บิสเซล กล่าวเป็นทฤษฎีว่า รูปลักษณ์ของผู้เล่นสามารถดึงดูดความสนใจจากผู้ชมได้มากกว่าความสามารถทางกีฬาที่แท้จริง[151][152] ความนิยมของวิดีโอเกม Dead or Alive: Xtreme Beach Volleyball สำหรับ เอกซ์บอกซ์ ก็เนื่องมาจากหญิงสาวในบิผ้าชิ้นน้อย[153] ในปี พ.ศ. 2550 มีผู้คลั่งไคล้โหวตให้แก่ผู้เข้าแข่งขันใน ดับเบิลยูดับเบิลยูอี ดีวาส์ หลังจากดูพวกเธอเล่นวอลเลย์บอลชายหาดในบิกีนีชุดจิ๋ว[154]

ในช่วงการแข่งขันโอลิมปิกปี พ.ศ. 2547 กลุ่มนักเต้นวาบหวิวจาก หมู่เกาะคะแนรี ได้ให้ความบันเทิงแก่ผู้ชม แต่ก็เรียกเสียงวิพากษ์วิจารณ์มากมายจากผู้แข่งขันหญิง[155][156] ในช่วงเวลาพักครึ่งระหว่างการแข่งขันกลุ่มคนในชุดบิกีนีได้วิ่งเข้าไปที่บริเวณชายหาดและเต้นประกอบเพลง เทคโน-ป๊อป นักกีฬาชาวออสเตรเลีย นิโคล แซนเดอสัน กว่าวว่า “มันเป็นการไม่ให้เกียรติผู้เล่นหญิง ฉันเชื่อว่าผู้ชมชายคงจะชอบมัน แต่ฉันคิดว่ามันเป็นการล่วงละเมิดกันไปสักนิด” [157]

กรีฑา

ผู้หญิงที่แข่งกรีฑามักใส่บิกีนีที่มีขนาดเดียวกับประเภทวอลเลย์บอลชายหาด เอมี่ เอคัฟ นักกระโดดสูงชาวอเมริกัน ใส่บิกีนีหนังสีดำแทนที่จะใส่ชุดวิ่งในการแข่งขันโอลิมปิกฤดูร้อนปี พ.ศ. 2543[158] ฟลอเรนซ์ กริฟฟิธ จอยเนอร์ นักวิ่งที่สวมชุดผสมกันระหว่างบิกีนีท่อนล่างกับกางเกงรัดรูปหนึ่งข้าง ในการแข่งขัน โอลิมปิกฤดูร้อนปี พ.ศ. 2531 ซึ่งส่งให้เธอเป็นที่สนใจมากกว่าการทำลายสถิติวิ่งแข่ง 200 เมตรหญิง[159]

การแข่งขันเซาท์แปซิฟิกเกมส์ ในปี พ.ศ. 2550 ได้มีการปรับระเบียบอนุญาตให้ผู้เล่นสวมใส่กางเกงขาสั้นที่เปิดเผยน้อยกว่า และเสื้อกีฬาสั้นแทนที่จะใส่บิกีนี.[160] ในการแข่งขันกีฬาภูมิภาคเอเชียตะวันตก ปี พ.ศ. 2549 ผู้จัดการแข่งขันได้สั่งห้ามการใส่บิกกีนีท่อนล่างสำหรับนักกีฬาหญิง และขอให้ใส่กางเกงขาสั้นที่ยาวหน่อย[161]

เพาะกาย

ในช่วงยุคปี พ.ศ. 2493 ถึง กลางยุคปี พ.ศ. 2513 การประกวดของผู้ชายมักถูกเสริมด้วยการประกวดความงามของผู้หญิงหรือการแสดงบิกีนี ผู้ชนะจะได้รับตำแหน่ง เช่น นางงามรูปร่างสวย นางงามร่างกายแข็งแรง และ มิสอเมริกานา และเป็นผู้มอบถ้วยรางวัลให้แก่ผู้ชนะการประกวดฝ่ายชาย[162] ในช่วงยุคปี พ.ศ. 2523 เริ่มมีการประกวดมิสโอลิมเปียในสหรัฐอเมริกา และในสหราชอาณาจักร สมาพันธ์นักเพาะการสมัครเล่นแห่งชาติ (NABBA - National Amateur Body Building Association) ได้เปลี่ยนชื่อ มิสบิกีนี อินเตอร์เนชั่นแนล ไปเป็น มิสยูนิเวิร์สหรือนางงามจักรวาล ในปี พ.ศ. 2529 การประกวดมิสยูนิเวิร์สได้ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน “ร่างกาย” (เพื่อเน้นร่างกายที่มีกล้ามเนื้อ) และ “รูปร่าง” (การแสดงรูปร่างผู้หญิงสวมส้นสูงตามประเพณีนิยม) [163] ในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2553 สมาพันธ์เพาะกายและฟิตเนสสากล (IFBBF - International Federation of BodyBuilding & Fitness) ได้แนะนำการประกวดบิกีนีหญิงสำหรับผู้ที่ไม่อยากสร้างกล้ามเนื้อไปถึงระดับแข่งขันอาชีพ[164]

มีการออกกฎของชุดแต่งกาย “กางเกงว่ายน้ำ” (บิกีนีขาสั้น) สำหรับผู้ชาย และบิกีนีสำหรับผู้หญิง[165] นักเพาะกายหญิงในอเมริกาถูกสั่งห้ามสวมใส่ธองหรือชุดว่ายน้ำ T-back ในการแข่งขันซึ่งออกอากาศทางโทรทัศน์ ถึงแม้จะมีการอนุญาตให้สำหรับองค์กรฟิตเนสบางแห่งในกิจกรรมที่จัดแบบปิด[166] สำหรับผู้ชาย มีการกำหนดเครื่องแต่งกายไว้ “เฉพาะชุดว่ายน้ำขาสั้น (ไม่ใช่ขาสั้น กางเกงที่ตัดออก หรือ กางเกงสปีโด้)” กฎแบบเดียวกันโดย Family, Career and Community Leaders of America – FCCLA รัฐเวอร์จิเนีย สั่งห้ามบิกีนีชิ้นเล็ก หรือ ชุดแบบธองสำหรับผู้หญิง และระบุ “กางเกงว่ายน้ำ” สำหรับผู้ชาย (“ไมใช่สปีโด้”) [167]

กีฬาประเภทอื่น ๆ

สมาพันธ์บิกีนีบาสเกตบอล เป็นสมาคมบาสเกตบอลหญิงอเมริกัน ตั้งขึ้นโดย เซดริก มิตเชล และ เอ. เจ. แมคอาเธอร์ ในปี พ.ศ. 2555[168] ผู้เล่นสวมใส่สปอร์ตบรา และ กางเกงขาสั้นทรงผู้ชาย ในช่วงการแข่งขัน[169] ผู้บรรยายมีความรู้สึกที่หลากหลายทั้งตลก[170] น่ารังเกียจ[171] และเป็นธุรกิจที่ชาญฉลาด[172] สตริง บิกีนี และเสื้อผ้าชิ้นน้อยแบบอื่น ๆ เป็นสิ่งแกติในกีฬากระดานโต้คลื่น ในปี พ.ศ. 2544 วิกกี้ บอตไรท์ มือวางอันดับ 16 ในการแข่งขันสควอซหญิง และถูกตั้งฉายาว่า 'Lancashire Hot Bot' ถูกสั่งห้ามโดย สมาพันธ์นักกีฬาสควอซหญิงนานาชาติ (WISPA) จากการสวมใส่ชุดที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ คือ ธอง และ สปอร์ตบราในการแข่งขันบริติชโอเพ่นแชมเปี้ยนชิพ[173] ในปี พ.ศ. 2547 อเล็กซานเดอร์ พัทแนม ลงแข่งวิ่งลอนดอนมาราธอน ในชุดธองและระบายรูปต้นไม้เขตร้อนเพื่อต่อต้านการโค่นต้นไม้ในคองโก[174]