อินเดียและจีนโบราณนั้นเป็นตัวแทนของขนบประเพณีอันโดดเด่นของกฎหมาย และยังมีสำนักแห่งทฤษฎีทางกฎหมายและวิธีปฏิบัติทางกฎหมายที่เป็นอิสระอีกด้วย โดยคัมภีร์อรรถศาสตร์ (ตั้งแต่ 400 ปีก่อนคริสตกาล) และคัมภีร์พระธรรมศาสตร์ (ตั้งแต่คริสต์ศักราช 100) ได้มีอิทธิพลต่อบทความต่างๆ ในอินเดีย ซึ่งเนื้อหาเหล่านั้นต่างเป็นการแนะแนวทางกฎหมายซึ่งเชื่อถือได้ โดยมีปรัชญาอันเป็นศูนย์กลางแห่งมนู อันได้แก่ ความอดทน (ตบะ) และชนชั้นวรรณะ และปรัขญานี้ก็ได้ถูกกล่าวถึงไปทั่วเอเชียอาคเนย์แต่ขนบธรรมเนียมของฮินดูและกฎหมายอิสลามนั้น ถูกแทนที่ด้วยระบบกฎหมายจารีตประเพณี เมื่ออินเดียได้ตกเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิอังกฤษ มาเลเซีย บรูไน สิงคโปร์ และฮ่องกง ก็ได้รับเอาระบบกฎหมายจารีตประเพณีไปใช้ด้วยไปใช้ด้วย