หลังจากได้อันดับที่ 8 ในฤดูกาล 1969–70 และออกสตาร์ทได้อย่างย่ำแย่ในฤดูกาล 1970–71 บัสบี้ถูกดึงตัวกลับมารับงานคุมทีมอีกครั้ง หลังจากหยุดพักรักษาตัว และ แมคกินเนสส์ก็กลับไปคุมทีมสำรองอีกครั้ง ในเดือนมิถุนายน ค.ศ.1971
แฟรงค์ โอ แฟร์เรลล์ ถูกแต่งตั้งให้รับตำแหน่งผู้จัดการทีม แต่ก็อยู่ได้เพียง 18 เดือน ก็ถูกแทนที่โดย
ทอมมี่ โดเชอร์ตี้ ในเดือนธันวาคม ค.ศ.1972
[1] โดเชอร์ตี้สามารถช่วยให้แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดรอกพ้นจากการตกชั้น ซึ่งมีเพียงแค่ ค.ศ.1974 เท่านั้นที่ทีมต้องตกชั้น และสามประสานก็ได้ย้ายออกจากทีมไปทั้งเบสท์ ลอว์ และชาร์ลตัน
[2] ภายในปีเดียวพวกเขาก็ได้เลื่อนชั้นกลับมาสู่ลีกสูงสุดอีกครั้ง รวมถึงยังสามารถเข้ารอบชิงชนะเลิศฟุตบอลเอฟเอ คัพในปี ค.ศ. 1976 แต่ก็ต้องพบกับความพ่ายแพ้ให้แก่
เซาแธมป์ตัน พวกเขสยังได้เข้าชิงอีกครั้งในปี 1977 และคว้าแชมป์ไปครองด้วยการเอาชนะ
ลิเวอร์พูล 2–1 หลังจากนั้นไม่นาน โดเชอร์ตี้ก็ถูกไล่ออกจากตำแหน่ง หลังมีการเปิดเผยข่าวคราวในเชิงชู้สาวกับภรรยาของนักกายภาพสโมสร
[3][4]เดฟ เซกตัน เข้าคุมทีมแทนโดเชอร์ตี้ในช่วงฤดูร้อนปี ค.ศ.1977 รวมถึงการเซ็นสัญญาคว้าตัวนักเตะ อันได้แก่
โจ จอร์แดน กอร์ดอน แมคควีน แกรี่ เบลีย์ และ
เรย์ วิลกิ้นส์ อย่างไรก็ดีทีมก็ไม่สามารถประสบความสำเร็จจากการเปลี่ยนแปลงทีมในครั้งนี้ โดยแพ้ให้กับ
อาร์เซนอล ในการเข้าชิงรายการเอฟเอ คัพ ปี 1979 เซกตันถูกไล่ออกในปี ค.ศ.1981 แม้ว่าภายได้การคุมทีม 7 นัดสุดท้ายของฤดูกาล ทีมจะเก็บชัยชนะรวดทุกนัดก็ตาม
[5] จากนั้นรอน แอตกินสัน เข้ามาคุมทีมแทนที่ ซึ่งเขาได้ทำลายสถิติการซื้อตัวผู้เล่นในอังกฤษ โดยดึงตัว
ไบรอัน ร็อบสัน จาก
เวส บรอมวิช อัลเบี้ยน ภายใต้การคุมทีมของแอตกินสัน แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด สามารถคว้าแชมป์ฟุตบอลเอฟเอ คัพ ได้ติดต่อกันสองปี คือในปี ค.ศ.1983 และ 1985 ฤดูกาล 1985–86 หลังจากชนะ 13 เกม เสมอ 2 ในช่วงออกสตาร์ท 15 เกมแรก ทีมมีหวังใกล้เคียงที่จะกลับสู่ความยิ่งใหญ่ในฟุตบอลลีกอีกครั้ง แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังคว้าได้เพียงอันดับที่ 4 เท่านั้น ฤดูกาลถัดมาสโมสรทำอันดับได้สุ่มเสี่ยงต่อการตกชั้นอย่างมาก จนแอตกินสันถูกปลดออกจากตำแหน่งในเดือนพฤศจิกายน
[6]
