พงศาวดารของกัศมีร์ ราชตรังคิณี เป็นเอกสารทางประวัติศาสตร์ เขียนด้วยภาษาสันสกฤต มีการแปลเป็นภาษาเปอร์เซียเมื่อ พ.ศ. 2131 เอกสารนี้บันทึกเหตุการณ์รายปีของกัศมีร์จนถึงยุคของสังกรมะ เทวะ (ประมาณ พ.ศ. 1549) เอกสารที่บันทึกเหตุการณ์ต่อมาเป็นของโชนราชะที่เขียนต่อจากงานของกัลหนะจนกระทั่งการมาถึงของศาสนาอิสลามและถึงยุคของซาบินอุลอัดดีน (พ.ศ. 1955) จากนั้นจึงเป็นบันทึกของศรีวระ จนถึงยุคของฟะห์ ชาห์ในพ.ศ. 2029 เอกสารลำดับต่อมาคือ ราชวลี ปะกะตา เขียนโดยปรัชเนีย ภัตตะ ซึ่งบันทึกประวัติศาสตร์ของกัศมีร์ไว้จนถึงยุคของจักรวรรดิโมกุล ในสมัยของอัคบาร์