คำว่า “พฤกษาพักตร์” คิดขึ้นมาโดยเลดี้แรกแลนสำหรับบทความ “พฤกษาพักตร์ในสถาปัตยกรรมของคริสต์ศาสนสถาน” ที่เขียนในปี ค.ศ. 1939 ในวรสาร “The Folklore Journal” (วรสารตำนานพื้นบ้าน)[1] ก่อนหน้านั้นพฤกษาพักตร์ที่กล่าวถึงในงานสถาปัตยกรรมมักจะเรียกว่า “หัวใบไม้” (foliate heads) บ้าง “หน้ากากใบไม้” (foliate masks) บ้าง

งานประติมากรรมของพฤกษาพักตร์มีด้วยกันหลายทรงทั้งที่เป็นลักษณะธรรมชาติและที่เป็นลักษณะที่ประดิษฐ์ขึ้น แบบที่ง่ายที่สุดก็จะเป็นใบหน้าที่แง้มออกมาจากพงไม้ บางหน้าก็จะมีผมหรือหนวดเป็นใบไม้ แต่ที่มักจะเห็นกันก็จะมีใบไม้ หรือยอดไม้งอกออกมาจากปากหรือจมูก หรือบางครั้งก็มีที่งอกออกมาจากตา หรือในงานที่เป็นแอ็ปสแตร็คท์เมื่อมองเผินๆ ก็อาจจะดูเหมือนเป็นเพียงรูปแกะของกลุ่มใบไม้จนเมื่อพิจารณาดูอย่างละเอียดจึงจะเห็นว่ามีใบหน้าที่แฝงอยู่ พฤกษาพักตร์ส่วนใหญ่ที่พบจะเป็นใบหน้าของชาย พฤกษาพักตร์หญิงหาดูได้ยาก บนหินบนหลุมศพ (gravestone) หรืออนุสรณ์ผู้ตายบางครั้งก็จะมีหัวกะโหลกที่มีเถาองุ่นหรือพันธุ์ไม้อื่นงอกออกมาที่อาจจะสันนิษฐานได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของการเกิดใหม่ (resurrection)

พฤกษาพักตร์มีด้วยกันหลายแบบแต่มีอยู่สามแบบที่เป็นที่นิยมกันกว่าแบบอื่น:

• พฤกษาพักตร์ที่คลุมด้วยใบไม้ทั้งหัว (the Foliate Head)
• พฤกษาพักตร์ที่มีไม้งอกออกมาจากปาก (Disgorging Head)
• พฤกษาพักตร์ที่มีไม้งอกออกมาจากทุกช่องทุกรูบนใบหน้า (Bloodsucker Head) [2][3]