เมื่อดูเผินพฤกษาพักตร์ก็จะดูเหมือนเป็นศิลปะที่มาจากวัฒนธรรมของเพเกิน ที่เป็นรูปสัญลักษณ์ของความบริบูรณ์ (fertility figure) หรือรูปเทพารักษ์ที่คล้ายคลึงกับมนุษย์ป่า (woodwose) แต่มักจะปรากฏบ่อยในงานแกะสลักหินหรือไม้ภายในคริสต์ศาสนสถานต่างๆ ที่รวมทั้งชาเปล แอบบี และ มหาวิหาร ที่ทำกันมาตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 11 จนกระทั่งถึงคริสต์ศตวรรษที่ 20

สำหรับผู้ดูในสมัยปัจจุบันพฤกษาพักตร์ที่สร้างกันระยะแรกเช่นในสมัยศิลปะโรมาเนสก์ และในยุคกลางมักจะมีลักษณะที่ทำให้ขนลุกหรือรู้สึกหวาดผวาที่ออกไปทางเหนือธรรมชาติ ซึ่งบางครั้งก็ทำให้สันนิษฐานกันว่าเป็นการแสดงให้เห็นถึงพลังความอยู่รอดของพฤกษาพักตร์ของวัฒนธรรมเพเกินที่มิได้ถูกทำลายไปเมื่อวัฒนธรรมคริสเตียนเข้ามาแทนที่ หรืออาจจะเป็นได้ว่าเป็นการสรรเสริญคริสต์ศาสนาที่ยอมรับวัฒนธรรมอื่นที่นอกไปจากวัฒนธรรมของคริสต์ศาสนาเอง แทนที่จะหันหลังให้กับวัฒนธรรมของผู้ที่เพิ่งเข้ามารับคริสต์ศาสนา ซึ่งเป็นสิ่งที่นักสอนศาสนาปฏิบัติกันในระยะแรกของการพยายามเผยแพร่ศาสนาด้วยการยอมรับและปรับให้เข้ากับเทพเจ้าพื้นบ้าน ที่ในบางครั้งถึงกับยกให้เป็นนักบุญย่อยๆ ก็มี