มีทั้งแบบของภาษาในเอเชียและยุโรป กรณีของภาษาในเอเชีย ภาษามาเกาไม่มีคำนำหน้านาม ไม่มีการผันคำกริยา เช่น io sam หมายถึง "ฉันเป็น" และ ele sam หมายถึง "เขาเป็น" ไม่มีการเปล่ยนรูปสรรพนาม io หมายถึง "ฉัน," ทังที่เป็นประธาน กรรม และแสดงความเป็นเจ้าของ รูปแสดงความเป็นเจ้าของใช้เป็นคำคุณศัพท์ เช่น ilotro-sua หมายถึง "ของพวกเขา")

การแสดงเหตุการณ์กำลังกระทำใช้อนุภาค ta ซึ่งอาจมาจากภาษาโปรตุเกส está ("มันเป็น")เหตุการณ์สมบูรณ์แสดงด้วยอนุภาค ja อาจมาจากภาษาโปรตุเกส já ("เดี๋ยวนี้" หรือ "พร้อมแล้ว") การซ้ำคำใช้แสดงรูปพหูพจน์ เช่น casa-casa = "บ้านหลายหลัง" china-china = "ของหรือคนจากเมืองจีนหลายอย่าง" cedo-cedo = "เช้ามาก" รุปแบบนี้ได้มาจากไวยากรณ์ภาษามลายู ภาษานี้ไม่มีระบบการเขียนที่แน่นอน