เมนูนำทาง
ภาษาหมิ่นใต้มาตรฐาน
ภาษาฮกเกี้ยนจัดเป็นภาษาแยกหน่วยคำ (Analytic language) เหมือนภาษาไทย ดังนั้นคำแต่ละคำจะมีความหมายแยกออกชัดเจนและให้ความหมายตัวต่อตัว[5] ปรกติแล้วจะเป็น ประธาน-กริยา-กรรม เหมือนภาษาไทย ทว่า ภาษาฮกเกี้ยนจะเป็นภาษาเน้นหัวข้อ (Topic-prominent language) ดังนั้นไวยากรณ์จึงไม่มีมาตรฐาน ภาษาฮกเกี้ยนไม่มีเทนซ์ ไม่แบ่งเพศ ไม่มีเอกพจน์พหูพจน์ แต่จะเป็นการเติมคำแยกเหมือนภาษาไทย
บุรุษสรรพนามในภาษาฮกเกี้ยนมีดังนี้
| บุรุษสรรพนาม | เอกพจน์ | พหูพจน์ |
|---|---|---|
| สรรพนามบุรุษที่หนึ่ง | 我 (góa) | 阮 (goán)1 · 阮儂 (goán-lâng)3 咱 (lán)2 · 咱儂 (lán-lâng)3 |
| สรรพนามบุรุษที่สอง | 汝 (lú/lí/lír) | 恁 (lín) 恁儂 (lín-lâng) |
| สรรพนามบุรุษที่สาม | 伊 (i) | 𪜶 (亻因) (in) 伊儂 (i-lâng) |
ปัจจัย (หน่วยคำเติมหลัง) สำหรับแสดงความเป็นเจ้าของมักใช้ 的 (ê) , ปัจจัย 之 (chi) ใช้ในคำภาษาจีนดั้งเดิม
และปรกติพหูพจน์จะไม่เติมปัจจัยแสดงความเป็นเจ้าของ เช่น 阮 (goán) , 翁 (ang) , 姓 (sèⁿ) , 陳 (Tân)เมนูนำทาง
ภาษาหมิ่นใต้มาตรฐานใกล้เคียง
แหล่งที่มา
WikiPedia: ภาษาหมิ่นใต้มาตรฐาน