อ้างอิง ของ ภูเก็ตฮกเกี้ยน

  1. 1 2 3 Luangthongkum, Theraphan (2007). "The Position of Non-Thai Languages in Thailand". ใน Guan, Lee Hock; Suryadinata, Leo Suryadinata (บ.ก.). Language, Nation and Development in Southeast Asia. ISEAS Publishing. p. 191. ISBN 9789812304827 – โดยทาง Google Books.
  2. ↑ John Draper; Joel Sawat Selway (January 2019). "A New Dataset on Horizontal Structural Ethnic Inequalities in Thailand in Order to Address Sustainable Development Goal 10". Social Indicators Research. 141 (4): 280. doi:10.1007/s11205-019-02065-4. สืบค้นเมื่อ 6 February 2020.
  3. ↑ Barbara A. West (2009), Encyclopedia of the Peoples of Asia and Oceania, Facts on File, p. 794, ISBN 978-1438119137 – โดยทาง Google Books
  4. ↑ "Chinese Diaspora Across the World: A General Overview". Academy for Cultural Diplomacy.
  5. ↑ A. B. Susanto; Susa, Patricia (2013). The Dragon Network: Inside Stories of the Most Successful Chinese Family. Wiley. ISBN 9781118339404. สืบค้นเมื่อ 2 December 2014.
  6. 1 2 Choosing Coalition Partners: The Politics of Central Bank Independence in ... - Young Hark Byun, The University of Texas at Austin. Government - Google Books. 2006. ISBN 9780549392392. สืบค้นเมื่อ 2012-04-23.[ลิงก์เสีย]
  7. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Chua, Amy (2003). World on Fire: How Exporting Free Market Democracy Breeds Ethnic Hatred and Global Instability (Paperback). Doubleday. ISBN 978-0-385-72186-8. สืบค้นเมื่อ 27 April 2020.
  8. ↑ Vatikiotis, Michael; Daorueng, Prangtip (12 February 1998). "Entrepreneurs" (PDF). Far Eastern Economic Review. สืบค้นเมื่อ 27 April 2020.
  9. ↑ "High technology and globalization challenges facing overseas Chinese entrepreneurs | SAM Advanced Management Journal". Find Articles. สืบค้นเมื่อ 2012-04-23.แม่แบบ:Nonspecific
  10. 1 2 3
  11. 1 2 3 4 Yeung, Henry Wai-Chung (2005). Chinese Capitalism in a Global Era: Towards a Hybrid Capitalism. Routledge. ISBN 978-0415309899.
  12. ↑ World and Its Peoples: Eastern and Southern Asia - Marshall Cavendish Corporation, Not Available (NA) - Google Books. 2007-09-01. ISBN 9780761476313. สืบค้นเมื่อ 2012-04-23.แม่แบบ:Nonspecific
  13. ↑ Smith, Anthony (1 February 2005). "Thailand's Security and the Sino-Thai Relationship". China Brief. 5 (3). สืบค้นเมื่อ 29 April 2020.
  14. ↑ Jiangtao, Shi (14 October 2016). "In Bangkok's Chinatown, grief and gratitude following Thai king's death". South China Morning Post. สืบค้นเมื่อ 29 April 2020.
  15. ↑ Peleggi, Maurizio (2007). "Thailand: The Worldly Kingdom". Reaktion Books: 46. Cite journal requires |journal= (help)
  16. ↑ Paul Richard Kuehn, Who Are The Thai-Chinese And What Is Their Contribution to Thailand?
  17. ↑ Skinner, G. William (1957). "Chinese Assimilation and Thai Politics". The Journal of Asian Studies. 16 (2): 237–250. doi:10.2307/2941381. JSTOR 2941381.
  18. ↑ Skinner, G, William (c. 1957). Chinese Society in Thailand: An Analytical History. Ithaca: Cornell University Press. hdl:2027/heb.02474.
  19. ↑ "Thai PM condemns race-baiting at anti-govt rally". Asia One. Agence France-Presse. 5 August 2008. สืบค้นเมื่อ 29 April 2020.
  20. ↑ Banyan (21 January 2014). "Why Thai politics is broken". The Economist. สืบค้นเมื่อ 29 April 2020.
  21. ↑ [http://www.oknation.net/blog/hidayatool/2008/04/10/entry-2
  22. ↑ [http://www.phuketthaihua.ac.th/index.php?option=com_content&view=article&id=53&Itemid=53
  23. ↑ Martin E. Marty, R. Scott Appleby, John H. Garvey, Timur Kuran. Fundamentalisms and the State: Remaking Polities, Economies, and Militance. University Of Chicago Press. p. 390. ISBN 0-226-50884-6.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  24. ↑ Chee Kiong Tong, Kwok B. Chan (2001). Alternate Identities: The Chinese of Contemporary Thailand. pp. 30–34. ISBN 981-210-142-X.
  25. ↑ [http://thaiwebdirectories.meelink.com/company_profile/index/Company/id/3318/CompanyName/CHONGFAHSINSEUNG.AC.TH
  26. ↑ Andrew D.W. Forbes (1988). The Muslims of Thailand. Soma Prakasan. pp. 14–15. ISBN 974-9553-75-6.
  27. ↑ "เจ้าแม่ลิ้มกอเหนี่ยว ไม่เคยมีคำสาปแช่งมัสยิดกรือเซะ มรดกอารยธรรมแห่งมหานครปัตตานี". วัดปากน้ำ. สืบค้นเมื่อ 17 มีนาคม 2556. Check date values in: |accessdate= (help)
  28. ↑ ประพนธ์ เรืองณรงค์. เรื่องเล่าจากปัตตานี. กรุงเทพฯ : สถาพรบุ๊คส์, 2548, หน้า 58-60
  29. ↑ Andrew D.W. Forbes (1988). The Muslims of Thailand. Soma Prakasan. pp. 14–15. ISBN 974-9553-75-6.
  30. ↑ Celebrating Chinese New Year I
  31. ↑ Peranakan Chinese New Year Festival
  32. ↑ บาบ๋า-เพอรานากัน ประจำปีครั้งที่ 19 ณ จังหวัดภูเก็ต
  33. ↑ รักชาติ ผดุงธรรม. เบื้องหลังกรณีสวรรคต รัชกาลที่ ๘. กรุงเทพฯ : บางกอกบุ๊ค, 2550. 288 หน้า. ISBN 978-974-8130-47-7
  34. ↑ วินทร์ เลียววาริณ. ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน. กรุงเทพฯ : ดอกหญ้า, พ.ศ. 2537. ISBN 974-8585-47-6
  35. ↑ รุ่งมณี เมฆโสภณ. อำนาจ 2 : ต่อสู้กู้ชาติ เอกราษฎร์ อธิปไตย. กรุงเทพฯ : บ้านพระอาทิตย์, 2555. 183 หน้า. ISBN 9786165360791
  36. ↑ ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช ชีวลิขิต. กรุงเทพฯ : มูลนิธิ ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช, 2548. 216 หน้า. ISBN 9789749353509
  37. 1 2
  38. 1 2 3
  39. ↑ Viraphol, Sarasin (1972). The Nanyang Chinese. Institute of Asian Studies, Chulalongkorn University Press. p. 10.
  40. 1 2 3
  41. 1 2 3 4 5 6 Richter, Frank-Jürgen (1999). Business Networks in Asia: Promises, Doubts, and Perspectives. Praeger. ISBN 978-1567203028.
  42. ↑ Joint Economic Committee Congress of the United States (1997). China's Economic Future: Challenges to U.S. Policy. Studies on Contemporary China. Routledge. p. 425. ISBN 978-0765601278.
  43. ↑ Welch, Ivan. Southeast Asia—Indo or China (PDF). Fort Leavenworth, Kansas: Foreign Military Studies Office. p. 37. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2012-03-07.
  44. ↑ Current Issues On Industry Trade And Investment. United Nations Publications. 2004. p. 4. ISBN 978-9211203592.
  45. ↑ Tipton, Frank B. (2008). Asian Firms: History, Institutions and Management. Edward Elgar Publishing. p. 277. ISBN 978-1847205148.
  46. ↑ Gambe, Annabelle (2000). Overseas Chinese Entrepreneurship and Capitalist Development in Southeast Asia. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0312234966.
  47. ↑ Buzan, Barry; Foot, Rosemary (2004). Does China Matter?: A Reassessment: Essays in Memory of Gerald Segal. Routledge. p. 82. ISBN 978-0415304122.
  48. ↑ Wong, John (2014). The Political Economy Of Deng's Nanxun: Breakthrough In China's Reform And Development. World Scientific Publishing Company. p. 214. ISBN 9789814578387.
  49. ↑ Nam, Suzanne (1 September 2010). "Thailand's 40 Richest". Forbes. สืบค้นเมื่อ 30 April 2020.
  50. ↑ Yeung, Henry. "Economic Globalization, Crisis and the Emergence of Chinese Business Communities in Southeast Asia" (PDF). National University of Singapore.
  51. 1 2 Sowell, Thomas (2006). Black Rednecks & White Liberals: Hope, Mercy, Justice and Autonomy in the American Health Care System. Encounter Books. p. 84. ISBN 978-1594031434.
  52. ↑
  53. ↑ "Sidewinder: Chinese Intelligence Services and Triads Financial Links in Canada". Primetimecrime.com. 1997-06-24. สืบค้นเมื่อ 2012-04-23.
  54. 1 2 3 Yu, Bin (1996). Dynamics and Dilemma: Mainland, Taiwan and Hong Kong in a Changing World. Edited by Yu Bin and Chung Tsungting. Nova Science. ISBN 978-1560723035.
  55. 1 2 Yeung, Henry; Tse Min Soh (August 25, 2000). "Corporate Governance and the Global Reach of Chinese Family Firms in Singapore" (PDF). Corporate Governance and the Global Reach of Chinese Family Firms in Singapore. Department of Geography, National University of Singapore. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 5 July 2012. สืบค้นเมื่อ 7 May 2012.
  56. 1 2 3 Ju, Yanan; Chu, Yen-An (1996). Understanding China: Center Stage of the Fourth Power. State University of New York Press. p. 33. ISBN 978-0791431221.
  57. 1 2 Redding, Gordon (1990). The Spirit of Chinese Capitalism. De Gruyter. p. 32. ISBN 978-3110137941.
  58. ↑ Weidenbaum, Murray. "The Bamboo Network: Asia's Family-run Conglomerates". Strategy-business.com. สืบค้นเมื่อ 2012-04-23.
  59. ↑ Murray L Weidenbaum (1 January 1996). The Bamboo Network: How Expatriate Chinese Entrepreneurs are Creating a New Economic Superpower in Asia. Martin Kessler Books, Free Press. pp. 4–8. ISBN 978-0-684-82289-1.
  60. ↑ Yeung, Henry. "Change and Continuity in SE Asian Ethnic Chinese Business" (PDF). Department of Geography, National University of Singapore.
  61. ↑ Goossen, Richard. "The spirit of the overseas Chinese entrepreneur, by" (PDF).
  62. ↑ Chen, Min (1995). Asian Management Systems: Chinese, Japanese and Korean Styles of Business. Cengage Learning. p. 65. ISBN 978-1861529411.
  63. ↑ Snitwongse, Kusuma; Thompson, Willard Scott (2005). Ethnic Conflicts in Southeast Asia. Institute of Southeast Asian Studies (ตีพิมพ์ 30 October 2005). p. 154. ISBN 978-9812303370.
  64. ↑ White, Lynn (2009). Political Booms: Local Money And Power In Taiwan, East China, Thailand, And The Philippines. Contemporary China. WSPC. p. 26. ISBN 978-9812836823.
  65. ↑ Cornwell, Grant Hermans; Stoddard, Eve Walsh (2000). Global Multiculturalism: Comparative Perspectives on Ethnicity, Race, and Nation. Rowman & Littlefield Publishers. pp. 67. ISBN 978-0742508828.
  66. ↑ Wongsurawat, Wasana (May 2, 2016). "Beyond Jews of the Orient: A New Interpretation of the Problematic Relationship between the Thai State and Its Ethnic Chinese Community". Cultural Studies. Positions: Asia Critique. 2. Duke University Press. 24 (2): 555–582. doi:10.1215/10679847-3458721. S2CID 148553252.
  67. ↑ Gomez, Edmund (2012). Chinese business in Malaysia. Routledge. p. 94. ISBN 978-0415517379.
  68. ↑