เมื่อปี พ.ศ. 2538 กองวิจัยและวางแผน กรมตำรวจ กระทรวงมหาดไทย รายงานว่าจากอุบัติเหตุจราจรทางบก พบว่าร้อยละ 60 ของผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตเกิดจากการเมาแล้วขับ อีกทั้งยังไม่มีองค์กรรัฐใดที่รับผิดชอบปัญหานี้โดยตรง และปัญหานี้ยังไม่เป็นรับรู้อย่างกว้างขวาง ทำให้ปัญหานี้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและส่งผลถึงการสาธารณสุข วิทุร แสงสิงแก้ว ปลัดกระทรวงสาธารณสุขและสมาชิกวุฒิสภาในขณะนั้นเห็นถึงปัญหาดังกล่าว จึงมอบหมายให้แท้จริง ศิริพานิช ผู้อำนวยการสถาบันการแพทย์ด้านอุบัติเหตุและสาธารณภัย กรมการแพทย์ ในขณะนั้นไปจัดทำแผนรณรงค์การลดอุบัติเหตุข้างต้น โดยแผนดังกล่าวมีเป้าหมายแรกมุ่งไปยังกลุ่มศิลปินและสื่อมวลชน จากนั้นในวันที่ 11 มิถุนายน พ.ศ. 2536 สถาบันการแพทย์ด้านอุบัติเหตุและสาธารณภัยจัดสัมมนา เรื่อง "บทบาทของสื่อมวลชนและคนบันเทิงในการแก้ปัญหาอุบัติเหตุจราจรจากสุรา" ณ โรงแรมนิกโก้มหานคร ซึ่งนับว่าเป็นการจุดประกายการรณรงค์การเมาไม่ขับ

หลังจากนั้นวิทุรได้มอบหมายให้แท้จริงไปคิดรูปแบบองค์กรที่รณรงค์การเมาไม่ขับได้อย่างจริงจัง และได้เสนอให้ดำรง พุฒตาล ซึ่งเป็นนักสื่อสารมวลชนที่มีชื่อเสียงและเป็นสมาชิกวุฒิสภาในขณะนั้นเป็นประธาน โดยดำรงในช่วงแรกยังลังเลได้การรับตำแหน่งดังกล่าว แต่เมื่อรำลึกถึงความทรงจำที่เคยพบเหยื่อจากการเมาแล้วขับในสหรัฐและเห็นสถิติอุบัติเหตุที่แท้จริงนำมาเสนอ ดำรงจึงรับเป็นประธาน แต่ในขณะนั้นยังไม่มีชื่อองค์กร ต่อมาหลังจากการประชุมหลายครั้งจึงได้ข้อสรุปว่าให้ใช้ชื่อ ชมรมคนรุ่นใหม่ไม่ขับรถเมื่อเมาสุรา

ต่อมาชมรมจัดประชุมใหญ่สมาชิกครั้งแรกอย่างเป็นทางการเมื่อ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2539 ณ โรงแรมนิกโก้มหานคร ในการประชุมครั้งนั้นมีสมาชิกชมมจากหลากหลายภาคส่วน ที่ประชุมมีมติเลือกดำรงเป็นประธาน และแท้จริงเป็นเลขาธิการ แต่ชื่อชมรมในขณะนั้นยังไม่เป็นที่ยุติ คณะกรรมการจึงจัดประกวดชื่อสมาชิกและตราสัญลักษณ์ของชมรมขึ้นใหม่ จากการประกวดดังกล่าวจึงได้ชื่อชมรมว่าชมรมเมาไม่ขับ (อังกฤษ: Don’t Drive Drunk Club)

หลังจากนั้น ในวันที่ 6 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2545 ดำรงเสนอต่อกรรมการชมรมในขณะนั้นว่าควรจัดตั้งเป็นมูลนิธิที่จดทะเบียนตามกฎหมาย ที่ประชุมมติเป็นเอกฉันท์ให้จัดตั้ง ดำรงจึงมอบหมายให้สุรสิทธิ์ ศิลปงามเป็นผู้ดำเนินการจัดตั้งมูลนิธิ และได้รับอนุญาตจากนายทะเบียนให้จัดตั้งเมื่อ 6 กันยายน พ.ศ. 2545[1]