รัฐโชธปุระ (
อักษรโรมัน: Jodhpur) หรือชื่อโบราณว่า
ราชอาณาจักรมารวาร (
อักษรโรมัน: Marwar) เป็นราชอาณาจักรเอกราชในภูมิภาค
มารวารในปี 1226 ถึง 1818 และกลายมาเป็น
รัฐมหาราชาภายใต้ปกครองอังกฤษในปี 1818 ถึง 1947 กระทั่งอินเดียได้รับเอกราช รัฐตั้งขึ้นที่นคร
ปาลีโดยราว สีหะ (Rao Siha) ซึ่งเข้าใจว่าเป็นขุนนางที่อพยพมาจาก
ราชวงศ์คาหฑวาละ ในปี 1243 และในปี 1395 ได้ย้ายราชธานีไปยัง
มานเทาร์โดยราว จุนทะ (Rao Chunda) และในปี 1459 ได้ย้ายราชธานีอีกครั้งไปยัง
โชธปุระโดย
ราว โชธะราชอาณาจักรดำรงเอกราชไว้ได้กระทั่งถูกหนวกเข้ากับ
จักรวรรดิโมกุลในปี 1581 หลังการเสียชีวิตของ
จันทรเสน รฐูร รัฐอยู่ภายใต้ปกครองโดยตรงของโมกุลจนถึงสมัยของ
อุทัย สิงห์ ซึ่งได้ฟื้นฟูราชบัลลังก์ขึ้นมาอละได้รับนาม ราชา ในปี 1583 ในสมัยปลายศตวรรษที่ 17 รัฐอยู่ภายใต้ปกครองโดยตรงของ
เอารังเซบ ส่วนราชวงศ์ของรฐูรได้รับการฟื้นฟูขึ้นใหม่และมีสถานะกึ่งเอกราช
ทุรคทาส รฐูร ได้นำทัพรบมารวารชนะและเป็นเอกราชจากโมกุลหลังการรบยาวนาา 31 ปี ต่อมาในสมัยปลายศตวรรษที่ 18 ถึงต้นศตวรรษที่ 19 รัฐกลายมาเป็นรัฐบรรณาการของราชวงศ์
มราฐาศินทิยา และ
โหลการ ด้วยค่าบรรณาการที่ต้องส่งให้ชาวมราฐาสูงมาก ประกอบกับสงครามระหว่างขุนนางภายใน รัฐเมรวารมีคลังร่อยหรอจนเมื่อังกฤษเข้ามาตั้งอาณานิคม รัฐเมรวารจึงต้องขอความช่วยเหลือด้านการเงินจากอังกฤษ
อังกฤษไม่มีบทบาทในกิจการของรัฐจนถึง 6 มกราคม 1818
มาน สิงห์ ได้ลงนามเป็นผลให้รัฐมารวารมี
ความร่วมมือช่วยเหลือเกื้อกูลกับอังกฤษและกลายเป็น
รัฐมหาราชา ใน
การกบฏใหญ่ปี 1857 บรรดาขุนนาง
ราชปุตที่ปาลี ภายใต้ฐากูร
กุศล สิงห์ นำการกบฏต่อราชา
ตัขตะ สิงห์ และต่ออังกฤษ กระนั้นก็พ่ายให้กับกองทัพของอังกฤษ
[1] กองทัพของรัฐโชธปุระยังคงเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพอังกฤษในการรบตามที่ต่าง ๆ โดยการรบครั้งสำคัญได้แก่
การยุทธ์ที่ไฮฟา ปี 1918 ที่ซึ่งพลม้าถือทวน (lancers) ของโชธปุระ และไมสูรุ ร่วมรบกับอังกฤษและเอาชนะกองทัพของชาวเติร์กกับเยอรมันได้สำเร็จ และการรบที่
สุเอซ,
กาซา,
หับเขาจอร์แดน,
อาบูเตลลูล และ
เมกิดโดหลัง
อินเดียได้เอกราชในปี 1947 ราชา
หันวันต์ สิงห์ ซึ่งเป็นมหาราชาสุดท้ายแห่งโชธปุระ ลังเลว่าจะลงนาม
ถ่ายโอนสิทธิ์ปกครองให้แก่อินเดียหรือปากีสถาน ราชาได้รับข้อเสนอในการเข้าถึงท่าสำคัญจาก
อาลี จินนาห์ หากเข้าร่วมกับปากีสถาน แต่ท้ายที่สุดก็เข้าร่วมกับอินเดียเนื่องจากการโน้มน้าวของ
สรทาร วัลลภบาอี ปเฏล และ
ลอร์ดเมาต์บัตเตน[2][3]