ร่างพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุข เป็นร่างพระราชบัญญัติที่มีจุดประสงค์ที่จะให้เป็นเครื่องมือที่สำคัญเพื่อแก้ไขปัญหาความขัดแย้งระหว่างแพทย์กับคนไข้ และช่วยไม่ให้เกิดการฟ้องร้องต่อแพทย์ เน้นการช่วยเหลือผู้เสียหายจากบริการสาธารณสุขโดยไม่ต้องพิสูจน์ความผิดมากกว่าการหาผู้กระทำความผิดมาลงโทษ แต่แพทย์เกิดความกังวลต่อประเด็นดังกล่าว เนื่องจากเห็นว่าผลกระทบของกฎหมายอาจไม่เป็นไปตามเจตนารมณ์[1]มูลนิธิเพื่อผู้บริโภคได้กล่าวถึงความจำเป็นของร่างพระราชบัญญัติดังกล่าว ดังนี้ในปี พ.ศ. 2550 กลุ่มประชาชนที่ได้รับความเสียหายจากบริการสาธารณสุขและกลุ่มอื่น ๆ พยายามร่างพระราชบัญญัติดังกล่าวขึ้น โดยประสานความร่วมมือกับมงคล ณ สงขลา อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข โดยได้เสนอให้มีคณะทำงานยกร่างพระราชบัญญัติและมีองค์ประกอบจากทั้งนักวิชาการ แพทยสภา กองประกอบโรคศิลปะ ตัวแทนผู้เสียหาย และหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง หลังจากการทำงานร่วมกันในชั้นกฤษฎีกาแล้ว ได้มีข้อตกลงร่วมกันเป็นร่างพระราชบัญญัติที่รอเข้าสมัยประชุมสภา[3]ด้านศาสตราจารย์ นายแพทย์ สมศักดิ์ โล่ห์เลขา นายกแพทยสภา ได้มีหนังสือถึงสำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรี ให้ทบทวนมติเห็นชอบร่างพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุขเมื่อวันที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2553 เพื่อดูผลกระทบวงกว้างและป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาแก่หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง โดยในหนังสือกล่าวว่าร่างกฎหมายดังกล่าวเสนอโดยกลุ่มเอ็นจีโอ และทำให้เจ้าหน้าที่สาธารณสุขได้รับผลกระทบเนื่องจากผู้เสียหายสามารถฟ้องร้องเจ้าหน้าที่นั้นได้[4]