ตามตำนาน

ตามเล่าต่อกันมา ในช่วงปี ค.ศ. 1700 ตอนต้น ในบริเวณที่เป็นยูเครนปัจจุบัน มีเด็กชายกำพร้าชื่อ อิสราเอล เบน เอลิเอเซอร์ (Israel ben Eleazar) ชอบเดินเล่นตามป่าไม้ บางครั้งถึงกับต้องนอนค้างคืนที่นั่น อิสราเอลมักนึกถึงคำของพ่อตนเสมอ ซึ่งก่อนเสียชีวิตกล่าวไว้ว่า “ลูกอย่าได้กลัวสิ่งใดหรือใครนอกจากพระผู้เป็นเจ้าเท่านั้น และให้ลูกจงรักชาวยิวทุกคนเหมือนกับที่ลูกรักตัวของลูกเอง” [2][3] ไม่นาน อิสราเอลได้พบกับกลุ่มชายซาดิกที่ลึกลับ (ซาดิก, tzadik คือคนที่ชาวยิวอื่นยอมรับว่าเป็นคนมีความชอบธรรมสูง) ซึ่งกำลังเดินทางไปทั่วยุโรปตะวันออก เพื่อผลักดันให้ชาวยิวเคร่งศาสนามากขึ้น พร้อมทั้งให้ชาวยิวมีความเบิกบานใจสูงขึ้น อิสราเอลไม่เห็นด้วยกับวิธีผลักดันของชายซาดิกเหล่านั้น เพราะกลุ่มชายเหล่านั้นมักใช้คำสั่งสอนที่รุนแรง อิสราเอลจึงเลือกเน้นสอนเกี่ยวกับความรักที่พระเจ้ามีต่อชาวยิว รวมทั้งความพอพระทัยอย่างยิ่งของพระองค์ ทุกครั้งที่ชาวยิวทำความดี

จนมาถึงปี ค.ศ. 1740 อิสราเอล ก็เป็นที่รู้จักกันในชื่อ “บาล เชม โทฟ” (Baal Shem Tov) ซึ่งแปลตรงตัวว่า “อาจารย์ชื่อดี” จากนั้นบาล เชม โทฟย้ายไปอยู่เมืองเมดซิบุส (Medzibuz) ซึ่งมีชาวยิวนับพันไปรวมตัวฟังคำสอนของเขาเป็นประจำ บาล เชม โทฟมักสอนว่าชาวยิวทุกคน ไม่ว่าจะมาจากชนชั้นอะไร มีความศึกษามากน้อยเพียงใด ก็สามารถใกล้ชิดกับพระผู้เป็นเจ้าได้ ด้วยการเรียนรู้พระคัมภีร์ห้าเล่มหลักของศาสนายิว และการทำตามพระบัญญัติของพระองค์ด้วยความรัก ความเบิกบานใจ และความถ่อมตน

คำสอน

คำสั่งสอนหลักของนิกายฮาซิด มีรากฐานจากคาบบาลา ซึ่งเป็นรหัสยลัทธิภายในศาสนายูดาห์ โดยเฉพาะจากงานเขียนของรับบีชีโมน บาร์ โยไฮ (Rabbi Shimon bar Yochai), รับบีอิสอัค ลูเรีย (Rabbi Isaac Luria) และรับบีผู้อื่น อาจารย์ที่เผยแพร่นิกายฮาซิด ได้ทำให้สามัญชนเข้าใจคำสั่งสอนคาบบาลาเหล่านี้ง่ายขึ้น เพื่อให้พวกเขานำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้ ชาวยิวฮาซิดมักตั้งสมาธิศึกษาว่า คำสั่งสอนเหล่านี้มีความหมายแบบใดกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับพระเจ้า และความสัมพันธ์ระหว่างพระเจ้ากับโลก นอกจากนี้ ยังพยายามศึกษาว่า คำสั่งสอนเหล่านี้ ช่วยทำให้ความสัมพันธ์เหล่านั้นใกล้ชิดแน่นแฟ้นขึ้นได้อย่างไรหากพวกเขาปฏิบัติตามพระบัญญัติของพระเจ้า การศึกษาเหล่านี้ เรียกว่า ฮาสซิดุส (Hassidus)