จิตรกรศิลปะอัศจรรย์ที่เป็นที่ยอมรับกันว่าเป็นคนแรกคือจิตรกรชาวดัตช์เฮียโรนิมัส บอส[2] จิตรกรผู้อื่นที่ได้ชื่อว่าเป็นจิตรกรศิลปะอัศจรรย์ก็ได้แก่ เปียเตอร์ บรูเกล, จุยเซ็ปเป อาร์ชิมโบลโด, แม็ทไทอัส กรึนวอลด์, ฮันส์ บาลดุง, ฟรานซิสโก โกยา, กุสตาฟ โมโร, แม็กซ์ แม็กนัส นอร์มัน, เฮนรี ฟูเซลี, โอดิยอง เรอดอง, แม็กซ์ คลิงเกอร์, อาร์โนลด์ เบิคลิน, วิลเลียม เบลค, กุสตาฟว์ ดอเร, จิโอวานนิ บัตติสตา พิราเนซี, ซัลบาดอร์ ดาลี, อาริค เบราเออร์, โยห์ฟรา บอสชาร์ท, ออดด์ เนอร์ดรุม และ มาที คลาไวน์[ต้องการอ้างอิง]

ในคริสต์ทศวรรษ 1930 ในสหรัฐอเมริกา ก็มีกลุ่มศิลปินในวิสคอนซินผู้ได้รับอิทธิพลจากขบวนการลัทธิเหนือจริงของยุโรปก่อตั้งตัวขึ้นเป็นกลุ่มศิลปะอัศจรรย์ ที่ประกอบด้วยศิลปินที่ทำงานอยู่ในบริเวณแมดิสันในวิสคอนซินที่รวมทั้ง มาร์แชล เกลเซียร์, ดัดลีย์ ฮัพเพลอร์ และ จอห์น ไวล์ด, คาร์ล พรีบจากมิลวอคี และ เกอร์ทรูด อเบอร์ครอมบีจากชิคาโก ศิลปะของศิลปินกลุ่มนี้ผสานอารมณ์ขันเชิงมรณนิยม (macabre), ความลี้ลับ และ การแฝงนัย (irony)[3] ที่เป็นงานศิลปะที่ตรงไปตรงมา และตรงกันข้ามกับศิลปะภูมิภาคนิยมอเมริกัน (American Regionalism) ที่กำลังเป็นที่นิยมกันอยู่ในขณะนั้น

ขบวนการปรัชญาศิลปะหลัก “จินตภาพนิยมชิคาโก” (Chicago Imagism) ของชิคาโกหลังสงครามโลกครั้งที่สองสร้างงานจิตรกรรมที่มีลักษณะเป็นงานศิลปะอัศจรรย์และศิลปะวิลักษณ์ ที่มีความเป็นเอกลักษณ์อันแตกต่างจากศิลปะแอ็บสแตร็คท์ของนิวยอร์กที่เป็นที่นิยมกันในขณะนั้น ศิลปินจินตภาพนิยมคนสำคัญก็ได้แก่โรเจอร์ บราวน์, แกลดิส นิลส์สัน, จิม นัทท์, เอ็ด แพสค์ และ คาร์ล เวอร์ซัม[4]