กติกาสัญญาลอนดอน (อังกฤษ: London Pact) หรือ สนธิสัญญาลอนดอน (อังกฤษ: Treaty of London) ใน ค.ศ. 1915 เป็นสนธิสัญญาลับระหว่างอิตาลีกับฝ่ายไตรภาคี ลงนามในกรุงลอนดอน เมื่อวันที่ 26 เมษายน ค.ศ. 1915 โดย ราชอาณาจักรอิตาลี สหราชอาณาจักร ฝรั่งเศสและรัสเซีย[1]ตามข้อความในสนธิสัญญา อิตาลีจะออกจากฝ่ายไตรพันธมิตรแล้วเข้าร่วมกับฝ่ายไตรภาคีแทน ซึ่งระบุไว้แล้วในความตกลงลับที่ลงนามในกรุงลอนดอน เมื่อวันที่ 4-5 กันยายน ค.ศ. 1914 ยิ่งไปกว่านั้น อิตาลีจะต้องประกาศสงครามต่อจักรวรรดิเยอรมันและออสเตรีย-ฮังการีภายในหนึ่งเดือน (อิตาลีไม่สามารถประกาศสงครามกับเยอรมนีได้ทันเวลา โดยประกาศสงครามใน ค.ศ. 1916) อิตาลียังจะได้รับดินแดนเพิ่มเติมเมื่อสงครามยุติที่การประชุมสันติภาพปารีส ผู้แทนอิตาลียืนยันว่าพวกเขาจะเจรจาเฉพาะกับพันธมิตรยามสงคราม เซอร์เบียและมอนเตเนโกร เท่านั้น ไม่ใช่กับศัตรูที่พ่ายแพ้ รวมถึงคณะผู้แทนของราชอาณาจักรเซิร์บ โครแอตและสโลวีนใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาโกรธมากที่สมาชิกสามคนของคณะผู้แทนเป็นผู้แทนของอดีตออสเตรีย-ฮังการี และหนึ่งคนที่เคยรับราชการเป็นรัฐมนตรีในคณะรัฐมนตรีสงครามของออสเตรีย สนธิสัญญาดังกล่าวเป็นโมฆะตามสนธิสัญญาแวร์ซาย เพราะประธานาธิบดีวูดโรว์ วิลสัน ผู้สนับสนุนการอ้างของสลาฟและไม่ยอมรับสนธิสัญญาดังกล่าว ปฏิเสธคำร้องขอดินแดนดัลเมเชียของอิตาลี[2] อิตาลียังได้ปฏิเสธความตกลงที่ผ่านมาของสนธิสัญญาในการขยายจักรวรรดิอาณานิคมอิตาลีด้วยอาณานิคมในเอเชียและแอฟริกาของเยอรมนี และอ้างสิทธิ์เหนืออัลเบเนียแทน[3]