สมัยระหว่างกลางที่หนึ่งแห่งอียิปต์ ซึ่งสามารถอธิบายได้ว่าเป็น 'ยุคมืด' ในประวัติศาสตร์อียิปต์โบราณ[1] ซึ่งครอบคลุมช่วงเวลาไปประมาณ 125 ปี นับตั้งแต่ราว 2181–2055 ปีก่อนคริสต์ศักราช หลังการล่มสลายของราชอาณาจักรเก่า[2] ในสมัยระหว่างกลางที่หนึ่งจะประกอบด้วยราชวงศ์ที่เจ็ด (ถึงแม้ว่านักไอยคุปต์วิทยาส่วนใหญ่จะมองว่าเป็นราชวงศ์ที่ไม่มีอยู่จริง) ราชวงศ์ที่แปด ราชวงศ์ที่เก้า ราชวงศ์ที่สิบ และเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์ที่สิบเอ็ด โดยแนวคิดของ "ช่วงระหว่างกลางที่หนึ่ง" ได้รับการคิดค้นในปี ค.ศ. 1926 โดยนักไอยคุปต์วิทยานามว่า จอร์จ สไตน์ดอร์ฟ และเฮนรี แฟรงฟอร์ท[3]หลักฐานที่เป็นอนุสรณ์วัตถุปรากฏน้อยมากที่ยังหลงเหลืออยู่จากช่วงเวลาดังกล่าว โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ต้นสมัยระหว่างกลางที่หนึ่ง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มีพลวัตอย่างมาก การปกครองของอียิปต์แบ่งระหว่างสองฐานอำนาจที่แข่งขันกันอย่างเท่ากัน ฐานอำนาจแห่งแรกอยู่ที่เมืองเฮราคลีโอโพลิสในอียิปต์ล่าง ซึ่งเป็นเมืองที่ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของภูมิภาคฟัยยูม และอีกแห่งอยู่ที่เมืองธีบส์ในอียิปต์บน[4] ซึ่งเชื่อกันว่าในช่วงเวลานั้น ได้มีการปล้นและทำลายวัดวาอาราม รวมถึงงานศิลปะและรูปสลักของฟาโรห์ อันเป็นผลมาจากความวุ่นวายทางการเมืองในการอ้างสิทธิอำนาจเหนือพื้นที่[5] และในที่สุดราชอาณาจักรทั้งสองก็จะเข้าสู่ความขัดแย้ง ซึ่งจะนำไปสู่การพิชิตในอียิปต์บนโดยผู้ปกครองแห่งธีบส์ และการรวมอียิปต์อีกครั้งภายใต้ผู้ปกครองพระองค์เดียวพระนามว่า ฟาโรห์เมนทูโฮเทปที่ 2 ในช่วงหลังของราชวงศ์ที่สิบเอ็ดแห่งอียิปต์ เหตุการณ์ดังกล่าวจึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นของสมัยราชอาณาจักรกลางแห่งอียิปต์