เดิมทีสวนโอวมีชื่อว่า สวนเชอ (อังกฤษ: She Garden; จีนตัวเต็ม: 涉园) สร้างขึ้นสมัยต้นราชวงศ์ชิงโดย (Lu Jin) ผู้ซึ่งเป็นนายอำเภอของเป่าติ้ง ต่อมาในปี ค.ศ. 1874 สมัยของสมเด็จพระจักรพรรดิซุ่นจื้อ (อังกฤษ: Shunzhi; จีนตัวเต็ม: 順治; จีนตัวย่อ: 顺治; พินอิน: Shùnzhì) สวนเห่งนี้ถูกซื้อต่อโดย (Shen Bingcheng) ผู้ตรวจการของมณฑลซู่ซง (Susong; 宿松县) ซึ่งเป็นผู้ที่ปรับปรุงสวนนี้ในรูปแบบดังที่เห็นในปัจจุบัน เขายังได้เปลี่ยนชื่อสวนมาเป็นสวนโอ่ว หรือสวนสันโดษของคู่รัก (the Couple's Retreat Garden) โดยชื่อนี้มีที่มาจากพื้นที่สวนสองส่วนซึ่งเปรียบเสมือนดังคู่รัก[1]

ชื่อของสวนว่า “สวนโอ่ว (the Ou Garden; 耦园)” นั้นมาจากลักษณะของสวนที่แบ่งพื้นที่เป็นสองส่วน ทั้งด้านทิศตะวันออกและตะวันตก ตัวอักษร “耦 (โอ่ว; ou)” ในภาษาจีนโบราณหมายถึงคนสองคนช่วยกันเพาะปลูก ไถดินร่วมกัน โดยที่ตัวอักษร “耦” ในภาษาจีนนี้ มีเสียงคล้ายกับคำว่า “偶” ซึ่งมีความหมายว่า คู่ (a couple) ดังนั้นชื่อของสวนจึงมีความหมายโดยนัยถึงคู่รักที่ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างสงบในชนบท

ช่วงสมัยสมเด็จพระจักรพรรดิกวังซวี่หรือกวางสู (อังกฤษ: Guangxu; จีน: 光绪帝; พินอิน: Guāngxù, 1871-1908) แห่งราชวงศ์ชิง สวนนี้ถูกทิ้งร้าง และหลังจากนั้นได้มีการให้เช่าสวนเพื่อเป็นที่พักอาศัย ในปี ค.ศ. 1939 เฉียนมู่ (อังกฤษ: Qianmu; จีนตัวย่อ: 錢穆) นักประวัติศาสตร์ที่มีชื่อเสียงก็เคยพักอาศัยอยู่ที่สวนฝั่งตะวันออกของสวนโอ่วนี้กับครอบครัวของเขา

ในปี ค.ศ.1941 หลิว กัวจุน (Liu Guojun) นักอุตสาหกรรมจากฉางโจว (อังกฤษ: Changzhou; จีนตัวเต็ม: 常州) ได้ซื้อสวนนี้และปรับปรุงสวนจนเสร็จ ต่อมาในปี ค.ศ. 1955 เขาได้มอบสวนนี้ให้เป็นสมบัติของเมืองซูโจว และเริ่มเปิดให้ประชาชนเข้าเที่ยวชมได้ในปี ค.ศ. 1980

ในเดือนพฤศจิกายน ปี ค.ศ. 2000 สวนแห่งนี้ได้รับการยกย่องให้เป็นหนึ่งในสวนโบราณเมืองซูโจว ที่ได้รับการบันทึกเป็นมรดกโลก โดยองค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (UNESCO)

สวนโอ่วมีลักษณะที่โดดเด่นจากสวนโบราณอื่นๆ ในเมืองซูโจว คือ ส่วนที่เป็นบริเวณที่พักอาศัยจะอยู่ตรงกลางระหว่างสวนซึ่งตั้งอยู่รอบทั้งสองด้าน กล่าวได้ว่าสวนฝั่งตะวันออกมีความงดงามมากกว่าสวนฝั่งตะวันตก โดยมีการประดับด้วยหินสีเหลือง (yellowstone) รูปทรงต่างๆ โดยเฉพาะหินที่ตั้งประดับอยู่ในสระซึ่งมีความโดดเด่นสะดุดตาที่สุด