ในระยะเริ่มแรกของมวยสากลในทวีปเอเชียยังไม่มีการชิงแชมป์ระดับภูมิภาคที่เป็นทางการ มีบันทึกของสภามวยโลกระบุว่ามีการแข่งขันชิงแชมป์มวยสากลภาคตะวันออกเป็นครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 2495 โดยแฟลซ อีลอสเด้ ชนะ ฮิโรชิ โอริคูชิได้ครองแชมป์รุ่นไลท์เวท ในเดือนพฤศจิกายนปีเดียวกัน ลาร์รี่ บาตาน (ฟิลิปปินส์) ชนะ อากิโยชิ อกาซาว่า (ญี่ปุ่น) ได้ครองแชมป์รุ่นเฟเธอร์เวท

อย่างไรก็ตาม ยังไม่มีการรับรองตำแหน่งแชมป์อย่างเป็นทางการจนกระทั่งมีการจัดตั้งสถาบันมวยแห่งแรกในเอเชียเมื่อ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2497 ในชื่อสหพันธ์มวยภาคตะวันออกไกล (OBF) ที่โตเกียวจากการประชุมของตัวแทนจากญี่ปุ่น (ยาชิโยะ มานาเบะ) ฟิลิปปินส์ (อัลเฟรโด กุยโดเต) และไทย (พร พาณิชภักดี) ประธานของ OBF คนแรกคือมานูเอล นีโตจากฟิลิปปินส์ ผลจากการประชุมครั้งนี้ได้จัดให้มีการชกเป็นมหกรรมของแชมป์ภาคตะวันออกที่มะนิลาเมื่อ 3 และ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2498 ผู้ได้ครองแชมป์ในครั้งนั้นได้แก่

• รุ่นฟลายเวท แดนนี่ คิด
• รุ่นแบนตัมเวท เกอิชิ โมโมโร่
• รุ่นเฟเธอร์เวท ชิเกจิ คาเนโอะ
• รุ่นไลท์เวท ลีโอ อลอนโซ่
• รุ่นเวลเตอร์เวท สมเดช ยนตรกิจ
• รุ่นมิดเดิลเวท ฮาชิโร ทัตสุมิ

การประชุมของ OBF ครั้งแรกจัดขึ้นเมื่อเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2500 โดยมีตัวแทนจากไทย ญี่ปุ่น ฟิลิปปินส์และสมาชิกใหม่คือเกาหลีใต้เข้าร่วม จำนวนสมาชิกได้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จน พ.ศ. 2520 ออสเตรเลียเข้าเป็นสมาชิก[1]และเปลี่ยนชื่อเป็น OPBF เพื่อรวมภูมิภาคแปซิฟิกตอนใต้เข้ามาด้วย จนมีสมาชิก 16 ประเทศในปัจจุบัน