สุวิทย์เกิดที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ริมทะเลในตำบลบางเสร่ อำเภอสัตหีบ จังหวัดชลบุรี เข้าศึกษาที่มหาวิทยาลัยศรีนครินทร์วิโรฒ วิทยาเขตบางแสน (มหาวิทยาลัยบูรพาในปัจจุบัน) และเริ่มเข้าร่วมงานกิจกรรมค่ายอาสาพัฒนาต่อมาเข้าเริ่มเข้าร่วมกิจกรรมทางการเมืองกับรุ่นพี่คือ วิทยากร เชียงกูล และ จรัล ดิษฐาอภิชัย ภายในรั้วมหาวิทยาลัยและก้าวไปกับขบวนการประชาธิปไตยขับไล่เผด็จการ 3 ทรราช "ถนอม-ประภาส-ณรงค์" อันนำไปสู่เหตุการณ์ 14 ตุลา พ.ศ. 2516

ปี พ.ศ. 2518 เขาเพิ่งจบศึกษาศาสตร์บัณฑิต และเป็นอาจารย์สอนโรงเรียนช่างกล พระราม 6 และมีบทบาทสำคัญในฐานะแกนนำ "แนวร่วมอาชีวะเพื่อประชาธิปไตย" ป้องกันกำลังจัดตั้งนักเรียนอาชีวะของฝ่ายขวาจัด ในการชุมนุมเรียกร้องของฝ่ายประชาธิปไตยอันนำไปสู่เหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 หลังจากถูกปราบปรามในเหตุการณ์ 6 ตุลา เขาถูกสถานการณ์กดดันให้ต้องหนีเข้าป่า ไปประจำเขตงานทางใต้ (สุราษฏร์-ชุมพร) ใต้ร่มเงาพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย นานถึง 8 ปี

เมื่อออกจากป่าในปี พ.ศ. 2528 ก็เข้าทำงานกับมูลนิธิดวงประทีป และต่อมาเมื่อปี พ.ศ. 2532 ก็เข้าทำงานที่มูลนิธิพัฒนาที่อยู่อาศัย โดยเริ่มตั้งแต่ตำแหน่งเจ้าหน้าที่, เลขาธิการ และกรรมการมูลนิธิฯ จนกระทั่งเสียชีวิต

สุวิทย์เคยเป็นเลขาธิการคณะกรรมการรณรงค์เพื่อประชาธิปไตย (ครป.) ที่ปรึกษาสมัชชาคนจน, ที่ปรึกษาเครือข่ายสลัม 4 ภาค และเลขาธิการเครือข่ายคนเดือนตุลา และมีบทบาทขับไล่เผด็จการในเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ พ.ศ. 2535

หลังเหตุการณ์รัฐประหารเมื่อ 19 กันยายน พ.ศ. 2549 เขาเก็บตัว ลดกิจกรรมที่เคยร่วมกับพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยลง เนื่องจากตั้งใจจะเคลื่อนไหวตั้งพรรคการเมืองภาคประชาชนดังที่เคยคิดไว้กับผู้ร่วมอุดมการณ์ เพื่อผลักดันประชาธิปไตยในแนวทางรัฐสภา

สุวิทย์เสียชีวิตเมื่อเที่ยงคืนของวันที่ 12 มีนาคม พ.ศ. 2550 ด้วยโรคหัวใจล้มเหลวเฉียบพลันโดยนางสุวรรณี วัดหนู ภรรยาบอกว่า ก่อนหน้านั้นเขาไปประชุมกับเครือข่าย เมื่อกลับมาบ้านก็รับประทานอาหารและดูโทรทัศน์ จากนั้นได้บ่นปวดหลัง จึงให้ภรรยานวด และกินยานอนหลับ (ซึ่งทำเป็นประจำเมื่อมีอาการปวดหลัง) หลังจากอาบน้ำและเข้านอนตามปกติแล้ว คืนนั้นเธอแปลกใจที่ไม่ได้ยินเสียงเขานอนกรนเช่นที่เคยเป็น เมื่อลองเรียกก็ไม่เสียงตอบ กระทั่งไปปลุกพบว่าหมดสติไปแล้ว จึงนำตัวส่งโรงพยาบาลเกษมราษฎร์ สุขาภิบาล 3 แต่แพทย์ระบุว่าเสียชีวิตก่อนมาถึง