หลี่ซือ (จีน: 李斯; 280–เดือนกันยายนหรือตุลาคม 208 ปีก่อนคริสตกาล) เป็นนักอักษรวิจิตร นักปรัชญา นักการเมือง และนักเขียนของราชวงศ์ฉิน เขาทำหน้าที่เป็นสมุหนายก(อัครมหาเสนาบดีฝ่ายพลเรือน) ตั้งแต่ 246-208 ปีก่อนคริสตกาล ภายใต้อำนาจของสองรัชกาล: ฉินฉื่อหฺวังตี้ อ๋องแห่งแคว้นฉินและต่อมาได้กลายเป็นองค์ปฐมฮ่องเต้(จักรพรรดิ)แห่งราชวงศ์ฉิน และฉินเอ๋อร์ซี พระราชโอรสองค์ที่ 18 ของฉินฉื่อหฺวังตี้และทรงเป็นฮ่องเต้องค์ที่สอง[1] ด้วยการที่เกี่ยวข้องกับวิธีการบริหารการปกครอง หลี่ซือ"ได้ชี้แนะให้เห็นว่าเขาชื่นชมและใช้แนวคิดของ Shen Buhai"หลายๆ ครั้ง โดยกล่าวอ้างถึงเทคนิคของ Shen Buhai และหาน เฟยจื่อ แต่ในเรื่องของกฎหมายได้เอาแนวคิดของชาง ยาง[2]John Knoblock ผู้แปลตำราภาษาจีนโบราณ ได้นับถือหลี่ซือว่า"เป็นหนึ่งในสองหรือสามบุคคลสำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์จีน" ด้วยวิสัยทัศน์ที่ชัดเจนของจักรวรรดิสากลและ"โลกเดียวที่ประกอบไปด้วยชาวจีนทั้งหมด นำมาซึ่งการปกครองสากลและสันติภาพสากล" หลี่ซือ เป็น"ผู้รับผิดชอบเป็นส่วนใหญ่ในการสร้างสถาบันเหล่านี้ที่ทำให้ราชวงศ์ฉินเป็นรัฐสากลแห่งแรกในประวัติศาสตร์จีน"หลี่ซือได้ช่วยเหลือฉินฉื่อหฺวังตี้ในการรวบรวมกฎหมาย พระราชกฤษฎีกาของการปกครอง น้ำหนักและมาตรการ และมาตราฐานของรถม้า เกวียน และตัวละครที่ถูกใช้ในการเขียน...[ส่งเสริม] การผสมผสานทางวัฒนธรรมของจีน เขา"ได้สร้างการปกครองบนพื้นฐานของคุณธรรมเท่านั้น" ดังนั้นในจักรวรรดิ พระราชโอรสและพระอนุชาในราชวงศ์จักรวรรดิไม่ได้อยู่ที่สูงส่ง แต่เป็นผู้รับการยกย่องสรรเสริญ" และ"สยบภูมิภาคชายแดนด้วยลดทอนความป่าเถื่อนไปยังทางเหนือและใต้" เขามีอาวุธทำลายรัฐศักดินาและหล่อหลอมให้กลายเป็นระฆังดนตรีและรูปปั้นมนุษย์ขนาดใหญ่ และภาษีที่ได้รับการผ่อนผัน และบทลงโทษที่เข้มงวดที่สืบทอดมาจากแนวคิดของชาง ยาง[3]