หฺวังจื่อเปี้ยนประสูติใน ค.ศ. 176 พระบิดา คือ หลิว หง (劉宏) ซึ่งขึ้นครองราชย์เป็นฮั่นหลิงตี้ พระมารดา คือ เหอชื่อ (何氏; ฮกเกี้ยนว่า "โฮสี"; แปลว่า "นางเหอ/โฮ") ในเวลาที่ประสูตินั้น หฺวังจื่อเปี้ยนเป็นพระโอรสพระองค์เดียวของฮั่นหลิงตี้ เพราะพระองค์อื่น ๆ สิ้นพระชนม์ไปแต่ยังทรงพระเยาว์ ซึ่งเป็นเหตุให้ฮั่นหลิงตี้รับสั่งให้นักบวชในลัทธิเต๋านาม ฉื่อ จื๋อเหมี่ยว (史子眇) นำหฺวังจื่อเปี้ยนไปเลี้ยงไว้ เพื่อป้องกันโชคร้ายเหมือนพระโอรสพระองค์ก่อน ๆ และพระราชทานบรรดาศักดิ์ให้แก่หฺวังจื่อเปี้ยนว่า "ฉื่อโหว" (史侯; แปลว่า "โหว(แซ่)ฉื่อ")[1][2]

การประสูติของหฺวังจื่อเปี้ยน ทำให้พระมารดา คือ เหอชื่อ ได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นจักรพรรดินีมเหสี ตำแหน่ง "หฺวังโฮ่ว" (皇后; ฮกเกี้ยนว่า "ฮองเฮา"; แปลว่า "ราชเทวี") เรียกว่า "เหอหฺวังโฮ่ว" (ราชเทวีเหอ) การสถาปนามีขึ้นใน ค.ศ. 180[3]

ต่อมาใน ค.ศ. 181 พระสนมพระองค์หนึ่งของฮั่นหลิงตี้ คือ หวังชื่อ (王氏; ฮกเกี้ยนว่า "อองสี"; แปลว่า "นางหวัง/ออง") ซึ่งมีฐานันดรศักดิ์ว่า "หวังเหฺม่ย์เหริน" (王美人; ฮกเกี้ยนว่า "อองบิหยิน"; แปลว่า "เหฺม่ย์เหริน/บิหยิน(แซ่)หวัง/ออง") ประสูติพระโอรสอีกพระองค์ให้แก่ฮั่นหลิงตี้ คือ หฺวังจื่อเสีย ทำให้เหอหฺวังโฮ่วริษยา และวางยาพิษหวังเหฺม่ย์เหรินจนหวังเหฺม่ย์เหรินถึงแก่ความตาย พระมารดาของฮั่นหลิงตี้ คือ ต่งไท่โฮ่ว (董太后; ฮกเกี้ยนว่า "ตังไทเฮา/ไทฮอ"; แปลว่า "มหาเทวีต่ง/ตัง") จึงทรงนำหฺวังจื่อเสียผู้เป็นหลานไปเลี้ยงดูแทน เป็นเหตุให้ฮั่นหลิงตี้พระราชทานบรรดาศักดิ์แก่หฺวังจื่อเสียว่า "ต่งโหว" (董侯; แปลว่า "โหว(แซ่)ต่ง")[4]

เมื่อผู้คนเรียกร้องให้ฮั่นหลิงตี้ทรงกำหนดรัชทายาท ฮั่นหลิงตี้ทรงลังเลระหว่างหฺวังจื่อเปี้ยนกับหฺวังจื่อเสีย เพราะหฺวังจื่อเปี้ยนทรงด้อยความสามารถ มีพระนิสัยเหลาะแหละ ไม่อาจเป็นที่เคารพนับถือของราษฎรได้ ฮั่นหลิงตี้มีพระประสงค์จะให้หฺวังจื่อเสียได้เป็นรัชทายาทมากกว่า แต่ก็ทรงพระวิตกว่า ถ้าทรงเลือกหฺวังจื่อเสีย พระมารดาของหฺวังจื่อเปี้ยน คือ เหอหฺวังโฮ่ว กับพระเชษฐาของพระนาง คือ เหอ จิ้น (何進; ฮกเกี้ยนว่า "โฮจิ๋น") ซึ่งคุมกองทัพในตำแหน่ง "ต้าเจียงจฺวิน" (大將軍; แปลว่า "แม่ทัพใหญ่") จะต้องเข้ามาก้าวก่ายเป็นแน่ สุดท้ายแล้ว ฮั่นหลิงตี้จึงทรงปล่อยให้ตำแหน่งรัชทายาทว่างไว้เช่นนั้น[5]