ห้าม​ล่วง‍ประ‌เวณี​ผัว‍เมีย​เขา บัญญัติข้อนี้เป็นข้อที่เจ็ดที่ห้ามการล่วงประเวณี[4][5] ซึ่งครอบคลุมถึงการผิดประพฤตผิดศีลธรรมและบาปทางเพศทุกอย่าง[6][7] การล่วงประเวณี (นั่นคือ ความไม่ซื่อสัตย์ต่อคู่ชีวิต) เป็นสิ่งที่น่ารังเกลียดในสายพระเนตรของพระเจ้ามากจนกระทั่งพระคัมภีร์ปราณามการประพฤติเช่นนี้ทั่วไปหมด พระคัมภีร์ได้สอนเรื่องการล่วงประเวณีไว้ดังต่อไปนี้

1. เป็นการล่วงละเมิดบทบัญญัติศีลธรรมของพระเจ้าตามที่ปรากฏอยู่ในบัญญัติสิบประการ
2. บทบัญญัติของพันธสัญญาเดิมมีบทลงโทษถึงตาย[8][9]
3. ส่งผลถาวรและร้ายแรง[10][11][12] ผู้ที่ล่วงประเวณีจะได้รับความอับอายตลอดชีวิต[13]
4. การล่วงประเวณีเป็นบาปที่น่าเกลียดชังอย่างยิ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อกระทำโดยผู้นำประชากรของพระเจ้า ถ้าหรือเมื่อพวกเขาทำบาปแบบนี้ ก็เท่ากับพวกเขาดูหมิ่นพระวจนะของพระเจ้าและพระเจ้าพระองค์เอง[14] โดยการผิดประเวณีในชีวิตสมรสผู้ที่อ้างตนว่าเป็นคริสตชนจะทำให้ตนเองขาดคุณสมบัติที่จะได้รับเลือกหรือดำรงตำแหน่งการเป็นผู้นำในคริสตจักรอีกต่อไป
5. การล่วงประเวณีและการสำส่อนทางเพศในท่ามกลางผู้นำและสมาชิกของประชากรของพระเจ้ามักจะเป็นผลที่เกิดจากการล่วงประเวณีฝ่ายวิญญาณก่อน นั่นคือ ความไม่ซื่อสัตย์ต่อพระเจ้า[15] การละทิ้งจากความเชื่อ
6. การล่วงประเวณีเริ่มจากความปรารถนาในใจก่อนที่จะถูกแสดงออกเป็นการกระทำฝ่ายร่างกาย ตัณหาเป็นบาปที่ถูกกล่าวถึงในพระคัมภีร์อย่างชัดเจน[16]
7. การล่วงประเวณีเป็นบาปที่หนักหนาและส่งผลอย่างมากจนกระทั่งพฤติกรรมเช่นนี้ให้สิทธิแก่ฝ่ายที่ไร้เดียงสาในการขอยุติชีวิตสมรสด้วยการหย่าร้างได้[17][18]
8. การผิดศีลธรรมทางเพศภายในคริสตจักรจะต้องถูกลงวินัยและจะต้องไม่อะลุ่มอล่วย[19]
9. ผู้ล่วงประเวณีที่ไม่ยอมกลับใจใหม่จะไม่มีส่วนในอาณาจักรของพระเจ้า นั่นคือ พวกเขาจะถูกแยกออกจากชีวิตและความรอดของพระเจ้า[20][21]
10. การล่วงประเวณีและการประพฤติตนเยี่ยงโสเภณี เป็นศัพท์ที่ถูกใช้ในการพูดถึงคริสตจักรที่ละทิ้งพระเจ้าและน่ารังเกลียดที่ก่อให้เกิดขึ้น[22]