อัตราส่วนครูต่อนักเรียนที่ต่ำมักเป็นจุดขายต่อผู้เรียนที่กำลังเลือกสถานศึกษาระดับอุดมศึกษา ในทางกลับกันอัตราส่วนครูต่อนักเรียนที่สูงมักถูกอ้างถึงในการวิจารณ์โรงเรียนที่ขาดแคลนงบประมาณ หรือใช้เป็นหลักฐานเพื่อแสดงความจำเป็นของการเปลี่ยนแปลงกฎหมายหรือเพิ่มงบประมาณสำหรับการจัดการศึกษา

บางรัฐในสหรัฐมีการตรากฎหมายกำหนดอัตราสูงสุดของครูต่อนักเรียนในระดับชั้นเฉพาะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับอนุบาล เมื่อมีการกำหนดตัวเลขสำหรับโรงเรียนขึ้น ตัวเลขดังกล่าวจะแทนถึงค่าเฉลี่ย (มัชฌิม) ซึ่งอาจก่อให้เกิดความเบ้เกิดขึ้นได้ ยกตัวอย่างเช่น หากห้องเรียนที่หนึ่งมีอัตราส่วนครูต่อนักเรียน 1:30 ส่วนอีกห้องมีอัตราส่วนครูต่อนักเรียนเท่ากับ 1:10 ดังนั้นอัตราส่วนครูต่อนักเรียนของโรงเรียนนี้จึงเท่ากับ 1:20 ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความไม่ตรงไปตรงมาของตัวเลขได้ นอกจากนี้ในระดับโรงเรียนใช้อัตราส่วนดังกล่าวในการเปลี่ยนแปลงจำนวนผู้สอนในโรงเรียน หากในโรงเรียนใดมีอัตราส่วนครูต่อนักเรียนเท่ากับ 1:50 แสดงว่าโรงเรียนนั้นควรเพิ่มจำนวนครูในโรงเรียน ในทางกลับกันหากอัตราส่วนต่ำ โรงเรียนอาจรวมห้องเรียนหรือปลดครูออกได้ และในกรณีที่อัตราส่วนต่ำที่สุด โรงเรียนอาจปิดตัวลงได้

ห้องเรียนที่มีนักเรียนจำนวนมากอาจส่งผลเสียต่อการศึกษา เนื่องจากการมีนักเรียนจำนวนมากย่อมหมายถึงนักเรียนที่หลากหลายมากและมีศักยภาพในการเรียนรู้ที่แตกต่างกัน อันนำไปสู่การที่ผู้สอนต้องใช้เวลากับนักเรียนที่มีความสามารถทางวิชาการต่ำให้ซึมซับข้อมูล ทั้งที่สามารถนำเวลาไปใช้ในการเรียนเนื้อหาเพิ่มเติมต่อเนื่องตามที่หลักสูตรกำหนด ด้วยเหตุนี้อัตราส่วนครูต่อนักเรียนจึงกลายเป็นข้อโต้แย้งที่น่าใจสำหรับห้องเรียนระดับสูงหรือห้องเรียนแผนการเรียนเกียรตินิยม