กล้องดิจิทัลสีทั่วไปใช้หน้ากากของไบเออร์วางบนเหนือตัว CCD แต่ละตารางสี่พิกเซลจะมีหนึ่ง ตัวกรองสีแดง, สีฟ้าหนึ่ง, และสีเขียวสอง (สายตาของคนจะไวต่อแสงสีเขียวมากกว่าสีแดงหรือสีฟ้า) ผลจากการนี้ก็คือ ข้อมูลความสว่างจะถูกเก็บรวบรวมในทุกๆพิกเซล แต่ความละเอียดของสีจะต่ำกว่าความละเอียดความสว่าง

การแยกสีที่ดีกว่าสามารถทำได้โดยอุปกรณ์สาม CCD (3CCD) และปริซึมแยกแสง dichroic , ที่แยกภาพออกเป็นส่วนๆ สีแดง, สีเขียว และสีฟ้า แต่ละตัวของทั้งสาม CCDs ถูกจัดวางเพื่อตอบสนองต่อสีเฉพาะอย่าง กล้อง camcorder วิดีโอระดับมืออาชีพหลายตัวและบางกล้องกึ่งมืออาชีพใช้เทคนิคนี้ ถึงแม้ว่าการพัฒนาหลายอย่างในการแข่งขัน CMOS เทคโนโลยีได้มีการสร้าง CMOS เซ็นเซอร์ขึ้น กล้องทั้งสองแบบใช้ตัวกรองแบบแยกแสงและแบบไบเออร์ ซึ่งได้รับความนิยมมากขึ้นในกล้องวิดีโอระดับไฮเอนด์และกล้องดิจิทัลถ่ายภาพยนตร์ ข้อได้เปรียบอีกประการหนึ่งของ 3CCD ที่เหนือกว่าอุปกรณ์หน้ากากไบเออร์คือประสิทธิภาพควอนตัมที่มีสูงกว่า (จึงทำให้ความไวแสงที่สูงกว่าสำหรับขนาดรูรับแสงเดียวกัน) นี้เป็นเพราะในอุปกรณ์ 3CCD ส่วนมากของแสงที่เข้ารูรับแสงถูกจับโดยเซ็นเซอร์ ในขณะที่หน้ากากไบเออร์ดูดซับในสัดส่วนที่สูง ( ประมาณ 2/3) ของแสงที่ตกลงบนพิกเซลของ CCD

สำหรับภาพนิ่ง, เช่นในกล้องจุลทรรศน์, ความละเอียดของอุปกรณ์หน้ากากไบเออร์สามารถถูกทำให้เพิ่มขึ้นโดยเทคโนโลยี microscanning ในระหว่างกรรมวิธีของการสุ่มตัวอย่างร่วมไซต์ของสี หลายเฟรมของภาพถูกผลิตขึ้น ช่วงระหว่างรวมกิจการ เซ็นเซอร์จะถูกย้ายไปในมิติของ พิกเซล เพื่อที่ว่าแต่ละจุดในเขตข้อมูลภาพจะถูกจัดหาโดยองค์ประกอบของหน้ากากที่มีความไวต่อส่วนประกอบของสีแดง, สีเขียวและสีฟ้าของสีของมัน ในที่สุดทุกพิกเซลในภาพจะถูกสแกน อย่างน้อยหนึ่งครั้งในแต่ละสีและความละเอียดของสามช่องกลายเป็นเทียบเท่า (ความคมชัดของช่องทางสีแดงและสีน้ำเงินจะเป็นสี่เท่าในขณะที่ช่องสีเขียวเป็นสองเท่า)

ขนาดเซ็นเซอร์

บทความหลัก: Image sensor format

เซ็นเซอร์ (CCD/CMOS) มีขนาดต่างๆ หรือในรูปแบบเซ็นเซอร์รับภาพหลายอย่าง ขนาดเหล่านี้มักจะถูกอ้างถึงด้วยการกำหนดเป็นส่วนของนิ้ว เช่น 1/1.8" หรือ 2/3" ที่ถูกเรียกว่ารูปแบบออปติคอล การวัดแบบนี้จริงๆแล้วมีจุดกำเนิดย้อนกลับไปในปี 1950 และยุคของหลอด Vidicon