อ่างล้างบาปในสมัยแรก ๆ ออกแบบเพื่อให้ผู้ทำพิธีลงไปในน้ำทั้งตัว อ่างมักจะเป็นรูปกางเขนโดยมีบันไดขึ้นไปสามขั้นเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของพระตรีเอกภาพ อ่างใหญ่เช่นนี้มักจะอยู่ในสิ่งก่อสร้างต่างหากจากตัวโบสถ์ แต่เมื่อการทำพิธีบัพติศมาสำหรับทารกมีบ่อยขึ้นอ่างล้างบาปก็เล็กลง ลัทธิที่ใช้วิธีลงไปทั้งตัวมักจะใช้คำว่า “อ่างล้างบาป” สำหรับอ่างชนิดที่ลงไปทั้งตัว แต่นิกายโรมันคาทอลิกคำว่า “อ่างล้างบาป” (baptism font) จะต่างกับคำว่า “ถังจุ่ม” (immersion tank) คำว่า “ถังจุ่ม” จะหมายถึงถังที่ผู้รับศีลลงไปได้ทั้งตัว

การรับบัพติศมาทั้งตัวอาจจะทำในถัง สระ หรือทางน้ำธรรมชาติเช่นแม่น้ำ หรือทะเลสาบ ผู้ที่จะรับศีลก็จะลงไปในน้ำทั้งตัวหรือ บาทหลวงจะกดลงไปใต้น้ำ เป็นสัญลักษณ์ของความสิ้นสุดของสิ่งเดิมแล้วเกิดใหม่ตามที่กล่าวใน “จดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวโรม” (Epistle to the Romans)

ในนิกายอีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์ พิธีบัพติศมาจะจุ่มลงในน้ำสามครั้งแม้แต่สำหรับทารก (การพรมจะอนุญาตในบางกรณีเท่านั้น “in extremis”) ฉะนั้นอ่างล้างบาปของนิกายอีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์จึงมักจะใหญ่กว่าทางตะวันตกและจะมีลักษณะเหมือนจอกศักดิ์สิทธิ์ (chalice) ซึ่งสำคัญตรงที่ว่าหลังจากที่ทารกรับศีลแล้วก็จะทำพิธีมหาสนิทศักดิ์สิทธิ์ (Holy Communion) ต่อ อ่างล้างบาปก็มักจะทำจากหินหรือไม้ ระหว่างทำพิธีก็จะจุดเทียนสามแท่งรอบอ่างสำหรับพระตรีเอกภาพ น้ำที่ใช้เป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เรียกว่า “Theophany Water” เป็นน้ำที่ผ่านการเจิมระหว่างวันสมโภชพระคริสต์แสดงองค์ เพื่อฉลองการที่พระวจนะทรงรับเป็นมนุษย์ การเจิมก็จะเป็นสองขั้น ๆ แรกจะเจิมอ่างล้างบาป ขั้นที่สองจะเจิมน้ำที่ใช้ในอ่าง

ในนิกายโรมันคาทอลิกโดยเฉพาะหลังจากจากการประชุมสภาสังคายนาวาติกันครั้งที่สอง (Second Vatican Council) เมื่อปี ค.ศ. 1962-1965 ก็กล่าวถึงนโยบายการทำพิธีบัพติศมา ปัจจุบันนโยบายของคริสตจักรโรมันคาทอลิกจะสนับสนุนการมีอ่างล้างบาปที่เหมาะการรับศีลแบบที่ให้ทารกหรือเด็กจุ่มลงไปได้ทั้งตัวหรืออย่างน้อยก็เป็นที่ที่สามารถรดน้ำผู้ใหญ่ให้เปียกทั้งตัวได้ อ่างล้างบาปควรจะตั้งอยู่ที่ที่มองเห็นง่าย สะดวกต่อการทำพิธี และมีน้ำไหล