เซปทัวจินต์ (อังกฤษ: Septuagint, /ˈsɛptjuədʒɪnt/ sep-tew-ə-jint)[1] บางครั้งเรียกในชื่อ พันธสัญญาเดิมภาษากรีก (อังกฤษ: Greek Old Testament) หรือ สารบบเจ็ดสิบ (อังกฤษ: The Translation of the Seventy; กรีกโบราณ: Ἡ μετάφρασις τῶν Ἑβδομήκοντα, อักษรโรมัน: Hē metáphrasis tôn Hebdomḗkonta) และมักใช้อักษรย่อว่า LXX[2] เป็นคัมภีร์ฮีบรูฉบับแปลเป็นภาษากรีกจากต้นฉบับภาษาฮีบรูที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่[3][4] ชื่อเต็มของเซปทัวจินต์ในภาษากรีกมาจากเรื่องราวที่บันทึกในจดหมายของอาริสเตียสถึงฟิโลกราตีสว่า "กฎหมายชาวยิว" ได้รับการแปลเป็นภาษากรีกตามพระบัญชาของฟาโรห์ทอเลมีที่ 2 ฟิลาเดลฟัส (285–247 ก่อนคริสตกาล) โดยผู้แปลชาวฮีบรู 72 คน ซึ่งมาจากแต่ละเผ่าของสิบสองเผ่าของชาวอิสราเอล เผ่าละ 6 คน[5][6][7]นักวิชาการคัมภีร์ไบเบิลเห็นพ้องกันว่าห้าเล่มแรกของคัมภีร์ฮีบรูได้รับการแปลจากภาษาฮีบรูไบเบิลเป็นภาษากรีกคอยนีโดยชาวยิวที่อาศัยในราชอาณาจักรทอเลมี ซึ่งอาจอยู่ในช่วงต้นหรือช่วงกลางของศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาล[8] หนังสือที่หลงเหลืออยู่น่าจะแปลในศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาล[4][9][10] ฉบับแปลหรือถอดความเป็นภาษาแอราเมอิกของคัมภีร์ไบเบิลก็ทำขึ้นในช่วงยุคพระวิหารที่สอง[11]มีคนเพียงไม่กี่คนที่สามารถพูดภาษาฮีบรู และยิ่งน้อยลงไปอีกที่สามารถอ่านภาษาฮีบรูได้ในช่วงยุคพระวิหารที่สอง ภาษากรีกคอยนี[3][12][13][14]และภาษาแอราเมอิกเป็นภาษาที่ใช้กันอย่างแพร่หลายที่สุดของชุมชนชาวยิวในยุคนั้น เซปทัวจินต์จึงสนองความต้องการของชุมชนชาวยิวในยุคนั้น[8][15]