รายงานใน พ.ศ. 2564 พบว่าเซมากลูไทด์ด้อยกว่าเทอร์เซพาไทด์ (tirzepatide ในชื่อทางการค้า Mounjaro) เมื่อใช้สัปดาห์ละครั้ง โดยเป็นการรักษาเสริมกับการใช้เมตฟอร์มินในผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 (SURPASS-2) ในทั้งจุดสิ้นสุดของการลดลงของไกลโคไซเลตฮีโมโกลบิน (HbA1c) และการลดลงของน้ำหนักตัว โดยมีข้อมูลความปลอดภัยโดยรวมใกล้เคียงกัน[62]

การวิเคราะห์อภิมานใน พ.ศ. 2557 พบว่าเซมากลูไทด์อาจมีประสิทธิภาพในการลดภาวะเอนไซม์ทรานซามิเนสสูง (transaminitis) และปรับปรุงลักษณะที่สังเกตได้ทางรังสีวิทยาบางประการของโรคไขมันพอกตับที่เกี่ยวข้องกับการเผาผลาญผิดปกติ (MAFLD)[63] ฐานข้อมูลของระบบประกันสุขภาพแห่งชาติฝรั่งเศสเคยแนะนำการใช้ตัวกระตุ้นตัวรับเปปไทด์คล้ายกลูคากอนชนิดที่ 1 เป็นเวลา 1–3 ปี เช่น อีเซนาไทด์ (exenatide), ลิรากลูไทด์ (liraglutide) และดูลากลูไทด์ (dulaglutide) อาจเชื่อมโยงกับการเกิดมะเร็งต่อมไทรอยด์ที่เพิ่มขึ้น ซึ่งเซมากลูไทด์อยู่ในกลุ่มยาประเภทเดียวกัน ในการวิเคราะห์อภิมานที่เกี่ยวข้องกับข้อมูลจากการทดลองแบบสุ่มมีกลุ่มควบคุม 37 รายการและการศึกษาในสถานการณ์จริง 19 รายการ (ผู้ป่วย 46,719 ราย) นายแพทย์ทีป ทัตตา (दीप दत्ता) และคณะผู้เขียนรายงาน ยืนยันด้วยหลักฐานที่น่าเชื่อถือว่าการใช้เซมากลูไทด์นานกว่า 18 เดือนไม่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของโรคมะเร็งชนิดใด ๆ[64]

ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2566 องค์การยาแห่งไอซ์แลนด์รายงานกรณีผู้ป่วยที่มีความคิดฆ่าตัวตาย 2 กรณี และกรณีการทำร้ายตัวเองของผู้ใช้ยาฉีด 1 กรณี การประเมินความปลอดภัยจะพิจารณาจากยา Ozempic,[65] Wegovy, Saxenda และยาที่คล้ายกัน[66]