การปกครองร่วมกับพระเจ้าฟูลก์

หลังพระเจ้าบอลด์วินที่ 2 สวรรคตไปในวันที่ 21 สิงหาคม ค.ศ. 1131 พระราชินีเมลิเซนเดอได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ร่วมกับพระเจ้าฟูลก์ พระสวามีผู้คอยงัดอำนาจทางการเมืองกับพระนาง พระเจ้าฟูลก์พยายามทำลายอำนาจชื่อเสียงด้วยการกล่าวหาว่าพระนางคบชู้กับอูก เลอ พวีเซ ลูกพี่ลูกน้องของพระนาง เพื่อบั่นทอนอำนาจทางการเมืองของพระราชินีเมลิเซนเดอ แต่ไม่มีใครเชื่อ อูเตอคูร์หรือสภาศักดินาแห่งราชอาณาจักรเยรูซาเลมเลือกสนับสนุนพระราชินี

ความขัดแย้งระหว่างกษัตริย์กับกษัตริยาตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ จนเกิดเป็นสงครามในปี ค.ศ. 1134 พระราชินีเมลิเซนเดอปราบฝ่ายพระสวามีได้ในปี ค.ศ. 1135 ต่อมาทั้งคู่คืนดีกันและมีพระโอรสด้วยกันอีกคน คือ อมาลริค ในปี ค.ศ. 1136  พระราชินีเมลิเซนเดอกับพระเจ้าฟูลก์ปกครองบ้านเมืองร่วมกันต่อไปจนกระทั่งในปี ค.ศ. 1143 พระเจ้าฟูลก์ประสบอุบัติเหตุระหว่างล่าสัตว์จนสวรรคต พระโอรสคนโต คือ พระเจ้าบอลด์วินที่ 3 จึงได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ร่วมกับพระมารดา แต่เนื่องจากพระโอรสยังเป็นผู้เยาว์ พระราชินีเมลิเซนเดอจึงควบตำแหน่งเป็นทั้งกษัตริย์ร่วมและผู้สำเร็จราชการในพระโอรส พระนางจึงมีอำนาจสิทธิขาดในการบริหารบ้านเมืองแต่เพียงผู้เดียว

การปกครองร่วมกับพระเจ้าบอลด์วินที่ 3

พระราชินีเมลิเซเดกับพระเจ้าบอลด์วินที่ 3 มีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน พระนางสนิทกับพระโอรสทั้งสอง แต่ไม่ยอมให้อำนาจสิทธิขาดใดๆ แก่พระโอรส พระนางบริหารบ้านเมืองแต่เพียงผู้เดียวตั้งแต่ ค.ศ. 1131 จนถึง ค.ศ. 1153 โดยมีฐานอำนาจอยู่ในตอนกลางและตอนใต้ของประเทศ ระหว่างนั้นพระเจ้าบอลด์วินที่ 3 เติบโตเป็นผู้บัญชาการทหารมากฝีมือ แต่พระราชินีเมลิเซนเดอยังไม่ยอมแบ่งอำนาจใดๆ ให้ ทำให้เกิดความตึงเครียดระหว่างพระมารดากับพระโอรส

ในปี ค.ศ. 1150 พระเจ้าบอลด์วินที่ 3 ต้องการบริหารบ้านเมืองอย่างเต็มตัว อูเตอคูร์จึงแก้ไขปัญหาอย่างประนีประนอมด้วยการแบ่งราชอาณาจักรออกเป็นสองส่วน คือ ส่วนเหนือและส่วนใต้ พระเจ้าบอลด์วินได้ปกครองราชอาณาจักรส่วนเหนือซึ่งมีนครเอเคอร์และนครไทร์ ส่วนพระราชินีเมลิเซนเดอได้ปกครองเป็นกษัตริยาของราชอาณาจักรส่วนใต้ซึ่งมีนครนาบลัสและนครเยรูซาเลม

พระเจ้าบอลด์วินยังไม่พอใจกับข้อสรุปนี้ พระองค์จึงนำทัพบุกเยรูซาเลมในปี ค.ศ. 1152 สุดท้ายคริสตจักรเข้ามาช่วยไกล่เกลี่ยจนทั้งสองฝ่ายสงบศึกกันได้ พระราชินีเมลิเซนเดอเหลือเพียงนครนาบลัสและถูกลดอำนาจเป็นเพียงขุนนางท้องถิ่น แม้โดยภาพรวมจะพ่ายแพ้แต่พระนางยังคงมีอิทธิพล สองแม่ลูกคืนดีกัน พระเจ้าบอลด์วินที่ 3 วางใจให้พระมารดาเป็นผู้สำเร็จราชการในยามที่พระองค์ออกทำศึกแย่งชิงแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์