เรซิเดนต์อีวิล 1.5

การพัฒนาเรซิเดนต์อีวิล 2 เริ่มต้นหนึ่งเดือนหลังเกมก่อนหน้าแล้วเสร็จในต้นปี 2539[32] มีการแสดงภาพแรกของเกมของวีจัมพ์เฟสติวัล '96 ในเดือนกรกฎาคม[33] การสร้างระยะแรกที่ต่อมาผู้ผลิต ชินจิ มิคามิเรียกว่า "เรซิเดนต์อีวิล 1.5" แตกต่างอย่างมากจากรุ่นที่วางจำหน่ายทั้งเรื่องย่อ การนำเสนอและกลไกเกมการเล่น[34][35] โครงเรื่องมีเค้าโครงเบื้องต้นแบบเดียวกับเรซิเดนต์อีวิล 2 และนำเสนอโรคระบาดซอมบีในแรกคูนซิตีสองเดือนหลังเหตุการณ์ในเกมแรก ทว่า ในนิยายรุ่นนี้ อัมเบรลลาถูกปิดลงแล้วอันเนื่องจากการทดลองผิดกฎหมายของบริษัท[36]

ทีมพัฒนามุ่งรักษาระดับความกลัวจากเกมดั้งเดิม และนำเสนอตัวละครสองตัวซึ่งขาดประสบการณ์กับสถานการณ์น่ากลัว หนึ่งคือ ลีออน เอส. เคนเนดี ซึ่งค่อนข้างเหมือนกับบุคลิกของเขาในการสร้างสุดท้าย และเอลซา วอล์กเกอร์ นักศึกษาวิทยาลัยและนักแข่งจักรยานยนต์ที่กำลังพักผ่อนในแรกคูนซิตี เมืองเกิดของเธอ[35][36][37][38] รุ่นนี้ต่างจากรุ่นสุดท้ายที่วิถีนิยายของลีออนและเอลซาจะไม่พบกัน และตัวละครที่เล่นได้ทั้งสองตัวจะมีคู่หู่สนับสนุนสองคนไม่ใช่คนเดียว[37] ลีออนได้รับความช่วยเหลือจากนายตำรวจ มาร์วิน บรานาก และนักวิจัยชื่อลินดา ซึ่งเป็นรุ่นแรกของเอดา ส่วนเอลซาจะได้รับความช่วยเหลือจากเชอร์รี เบอร์กินและชายชื่อจอห์น ซึ่งปรากฏในเรซิเดนต์อีวิล 2 เป็นเจ้าของร้านปืนชื่อ โรเบิร์ต เคนโด[37][39]

ตัวอย่างโลกจริงต่าง ๆ มีอิทธิพลต่อการออกแบบตัวละครหลายตัวโดยศิลปิน อิซาโอะ โอฮิชิและเรียวจิ ชิโมกามา ตัวอย่างเช่น โอฮิชิยึดลีออนตามหมาบลัดฮาวน์ของเขา และแอนเนต เบอร์กินสร้างแบบตามนักแสดง โจดี ฟอสเตอร์[39] กรมตำรวจซึ่งเริ่มเรื่อง เรซิเดนต์อีวิล 1.5 นั้นมีการออกแบบที่ทันสมัยและสมจริงกว่า และมีขนาดเล็กกว่าอาคารสุดท้ายในเรซิเดนต์อีวิล 2[36][37] มีการพบตำรวจผู้รอดชีวิตมากกว่า เช่น นายตำรวจผู้บังคับบัญชาของลีออนชื่อรอย[37][39] จำนวนพอลิกอนซึ่งใช้สำหรับโมเดลศัตรูมีน้อยกว่ารุ่นที่วางจำหน่ายมาก[34] ทำให้มีซอมบีปรากฏในจอเป็นจำนวนมาก ซึ่งเป็นวิธีกระตุ้นความกลัวแก่ผู้เล่นซึ่งใช้บ่อยตลอดทั้งเรซิเดนต์อีวิล 1.5[34][35] ยิ่งไปกว่านั้น เกมยังใช้ดนตรีพลวัต และมีการสับไปเป็นพื้นหลังพรีเรนเดอร์บ่อยครั้งเมื่อเผชิญกับเหตุการณ์ต่าง ๆ ระหว่างเกมการเล่น[36] ตัวละครที่เล่นได้สามารถสวมอุปกรณ์ เช่น เครื่องป้องกันซึ่งเสริมการป้องกันและทำให้สามารถถือไอเทมได้มากขึ้น[40][41] แบบจำลองพอลิกออนของตัวละครเปลี่ยนไปตามเสื้อผ้าและจากความเสียหายที่ได้รับจากศัตรู[40]

รุ่นสุดท้าย

กลุ่มบุคคล 40 ถึง 50 คนเป็นผู้พัฒนาซึ่งต่อมาเป็นส่วนหนึ่งของแคปคอมโพรดักชันสตูดิโอ 4[34][42] ผู้กำกับ ฮิเดกิ คามิยะเป็นผู้นำทีม โดยทีมประกอบด้วยลูกจ้างแคปคอมใหม่และกว่าครึ่งของเจ้าหน้าที่จาก เรซิเดนต์อีวิล ภาคแรก[32][34][35] ในการพัฒนาขั้นแรก ๆ ผู้ผลิตมิยากิมักมีความเห็นไม่ลงรอยในด้านการสร้างสรรค์กับคามิยะและพยายามมีอิทธิพลต่อทีมด้วยทิศทางของเขา สุดท้ายเขายอมถอยไปมีบทบาทกำกับดูแลเป็นผู้ผลิต และเพียงเรียกร้องให้แสดงการสร้างปัจจุบันอย่างน้อยเดือนละครั้ง[43] มิยากิเชื่อว่าแอสเซตของเกมโดด ๆ ดี แต่ยังไม่น่าพอใจในภาพรวม มิยากิคาดว่าทุกอย่างจะผสมกันในสามเดือนก่อนวันออกวางจำหน่ายที่ตั้งไว้ในเดือนพฤษภาคม 2540[38][43] ทว่า ไม่นานหลังจากนั้น เรซิเดนต์อีวิล 1.5 ถูกยกเลิก ณ ขั้นการพัฒนาร้อยละ 60–80[32][34][37][44] ต่อมามิยากิอธิบายว่าเกมจะไม่ถึงคุณภาพที่พึงประสงค์ในระยะเวลาดังกล่าว และโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ยอมรับเกมการเล่นและสถานที่เพราะ "ทื่อและน่าเบื่อ"[32][34][43]

เนื้อเรื่องของ เรซิเดนต์อีวิล 1.5 ซึ่งมิยากิวางแผนจบซีรีส์นั้น ถูกผู้บังคับบัญชาโยชิกิ โอกาโมโตะวิจารณ์ว่าเป็นที่ยุติมากเกินไปทำให้ออกเกมในอนาคตอีกไม่ได้ โอกาโมโตะจึงเสนอให้สร้างจักรวาลเรื่อแงแต่งซึ่งเปลี่ยน เรซิเดนต์อีวิล เป็นเมตาซีรีส์ คล้ายกับแฟรนไชส์กันดั้มและเจมส์ บอนด์ ซึ่งสามารถเล่านิยายที่จบในตอนและมีส่วนร่วมกันได้[45] ระหว่างช่วงที่ทีมไม่คืบหน้าในการเขียนโครงเรื่องใหม่ โอกาโมโตะได้รับการแนะนำให้รู้จักนักเขียนบทอาชีพ โนโบรุ ซูกิมูระ ซึ่งมีความกระตือรือร้นกับนิยายของเกมแรก[46] เดิมซูกิมูระได้รับการปรึกษาแบบทดลอง แต่โอกาโมโตะประทับใจที่ซูกิมูระหาทางออกของปัญหาที่รบกวนบทมานานได้โดยง่าย ในไม่ช้าจึงขอให้เขาประพันธ์โครงเรื่องทั้งหมดแก่เรซิเดนต์อีวิล 2[34][46] การดัดแปรนิยายถึงรากอย่างหนึ่ง ได้แก่ การเปลี่ยนเอลซา วอล์กเกอร์ใหม่เป็นแคลร์ เรดฟีลด์ เพื่อนำเสนอการเชื่อมโยงกับโครงเรื่องของเกมแรก[32] ผู้อำนวยการคามิยะพยายามดึงดูดลูกค้าใหม่ด้วยการนำเสนอเรื่องที่โอ้อวดและคล้ายฮอลลีวูดเพื่อสนองแผนการขายสองล้านกอปปีของแคปคอม[47] โอกาโมโตะไม่ต้องการหักคอบังคับคำสั่งใหม่ จึงให้ซูกิมูระถกการปรับแก้โครงเรื่องกับมิคามิและเจ้าหน้าที่พัฒนา[45] ผู้วางแผนออกแบบเกมใหม่ตั้งแต่ต้นเพื่อให้สมกับการเปลี่ยนแปลง และมีการจัดให้โปรแกรมเมอร์และสมาชิกทีมที่เหลือไปทำงานใน เรซิเดนต์อีวิลไดเร็กเตอส์คัต ซึ่งถูกวางจำหน่ายพร้อมกับดิสก์พรีวิวเล่นได้ของรุ่นเรซิเดนต์อีวิล 2 ใหม่เพื่อส่งเสริมภาคต่อและเพื่อขอโทษผู้เล่นสำหรับการวางจำหน่ายที่ล่าช้า[34][48]

มีแอสเซตเล็กน้อยจาก เรซิเดนต์อีวิล 1.5 เท่านั้นที่สามารถนำกลับมาใช้ใหม่ได้ เนื่องจากสถานที่หลักในการสร้างสุดท้ายมีการทำให้ดูโอ่อ่าและเป็นศิลปะมากขึ้น โดยอาศัยภาพถ่ายจากภายในอาคารแบบตะวันตกในนครของญี่ปุ่น[34] มีการสร้างสิ่งแวดล้อมเหล่านี้จากโปรแกรมซอฟต์แวร์ชื่อ โอ2 และพื้นหลังแต่ละพื้นใช้เวลาเรนเดอร์สองถึงสามสัปดาห์ จำนวนซอมบีสูงสุดที่แสดงบนจอภาพถูกจำกัดที่เจ็ดตัวพร้อมกัน ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้พอลิกอน 450 พอลิกอนสำหรับแบบจำลองลีออนและแคลร์ที่มีรายละเอียดมากกว่าโดยเปรียบเทียบ[32] จึงมีการทำให้ตัวเองเดินกะเผลกช้า ๆ เมื่อได้รับความเสียหายรุนแรงแทนทำให้เกิดแผลที่สามารถเห็นได้[34] นอกจากกราฟิกส์ คุณลักษณะใหม่สำคัญที่สุดได้แก่ "ระบบแซปปิง"[49] ซึ่งบางส่วนได้รับแรงบันดาลใจจากภาพยนตร์ เจาะเวลาหาอดีต ภาค 2 (Back to the Future Part II) ซึ่งเป็นภาคต่อภาพยนตร์ที่มีแก่นเรื่องเป็นการเดินทางข้ามเวลาซึ่งให้ทัศนะที่แตกต่างต่อนิยายของภาพยนตร์ภาคแรก มีการบันทึกเสียงพากย์ (voice-over) ของนักแสดงเรซิเดนต์อีวิล 2 ชาวแคนาดาล้วนก่อนคัตซีนจริง ๆ จะแล้วเสร็จ โดยนักแสดงได้รับคัดเลือกจากบัญชีสิบคนต่อหนึ่งบทบาท[50] ต่อมามีการสร้างวิดีทัศน์เต็มอัตราโดยการถ่ายแอนิเมชันสตอปโมชันของตุ๊กตา แล้วเรนเดอร์เป็นภาพสมบูรณ์ด้วยอุปกรณ์คอมพิวเตอร์กราฟิกส์[51] แบบจำลองภาพยนตร์ของเอดาไม่เสร็จสิ้นทันเวลา ฉะนั้นจึงเป็นตัวละครหลักตัวเดียวที่ไม่ปรากฏในคัตซีนพรีเรนเดอร์[50]

จำเป็นต้องมีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่างระหว่างการวางจำหน่ายเรซิเดนต์อีวิล 2 ในภูมิภาคต่าง ๆ รุ่นอเมริกาเหนือมีจอภาพ "จบเกม" ที่รุนแรงกว่า ซึ่งถูกลบออกจากไบโอฮาซาร์ด 2 ของญี่ปุ่น นอกจากนี้ ยังมีการทำให้เรซิเดนต์อีวิล 2 ยากกว่าเกมในญี่ปุ่นเพื่อป้องกันการเช่ามิให้กระทบยอดขายในสหรัฐ[51][32][52]

ดนตรี

มาซามิ อูเอดะ, ชูซากุ อูชิยามะและซิว นิชิงากิ ดนตรีสำหรับเรซิเดนต์อีวิล 2 โดยมีนาโอชิ มิซูตะเป็นผู้ประพันธ์หนึ่งเพลง[53][54] งานดนตรีดังกล่าวตั้งใจถ่ายทอด "ความสิ้นหวัง" เป็นแก่นพื้นเดิม[32] อูเอดะในฐานะหัวหน้าผู้ประพันธ์ ให้แนวเรื่อง ส่วนอูชิยามะรับผิดชอบต่อดนตรีแนวสยองขวัญซึ่งใช้สำหรับฉากสืบสวนและภาพยนตร์[55] แก่นหลักของเพลง ไลท์โมทีฟสามโน้ตที่มีหลากหลาย ปรากฏหลายครั้งตลอดทั้งเรื่อง โดยรวมอยู่ในเพลงอย่าง "โพรล็อก", "แร็กคูนซิตี" และ "เดอะเธิร์ตมัลฟอร์เมชันออฟจี" ลีลาดนตรีต่าง ๆ ซึ่งมีตั้งแต่ดนตรีสยองขวัญโดยรอบไปจนถึงดนตรีอุตสาหกรรมยังใช้แสดงถึงสิ่งแวดล้อมที่แตกต่างกันของเกม ตัวอย่างเช่น ท้องถนนของแร็กคูนซิตีได้รับการเน้นด้วยดนตรีที่เน้นเครื่องเคาะจังหวะแนวทหาร ส่วนสถานีตำรวจมีการเสนออันเดอร์สกอร์เปียโนที่คุกคาม[56] เหตุการณ์สำคัญของเรื่องมีดนตรีออเคสตราและดนตรีคล้ายภาพยนตร์ประกอบ ซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากภาพยนตร์บล็อกบัสเตอร์[55][56]

อัลบั้มที่มีเพลงจากเกมนี้สองอัลบั้มวางจำหน่ายในเดือนมกราคมและสิงหาคม 2541 ตามลำดับ[57][58] อัลบั้มแรก ไบโอฮาซาร์ด 2 ออริจินัลซาวน์แทร็ก เป็นการวางจำหน่ายหลักและมีเพลงสำคัญส่วนใหญ่[56] อัลบั้มที่สอง ไบโอฮาซาร์ด 2 คอมพลีทแทร็ก ซึ่งส่วนใหญ่มีเพลงที่ใช้น้อยกว่า แต่มีเมดเลย์ออเคสตราและซีดีแผ่นที่สองที่มีเอฟเฟกต์เสียงและการสะสมเสียง ตลอดจนบทสัมภาษณ์กับเจ้าหน้าที่เสียง[59] ไบโอฮาซาร์ด 2 ออริจินัลซาวน์แทร็ก ได้รับซีดียุโรปสองแบบเดียวกันชื่อ เรซิเดนต์อีวิล 2 ออริจินัลซาวน์แทร็ก ในอัลบั้มฝั่งอเมริกาเหนือที่มีชื่อเดียวกัน เพลงเปิด "เดอะบีกินนิงออฟสตอรี" มีการแบ่งเป็นสี่เพลงแยกกัน[56] การเรียบเรียงออเคสตราห้าแบบในดนตรีของเกมรวมอยู่ใน ไบโอฮาซาร์ดออเคสตราอัลบั้ม ซึ่งเป็นบันทึกคอนเสิร์ตสดของนิวเจแปนฟิลฮาร์โมนิก[60] ดิสก์จ็อกกี พิสตัน นิชิซาวะ สร้างรีมิกซ์อิเล็กทรอนิกส์สำหรับหลายเพลง ซึ่งต่อมาวางจำหน่ายเป็นอัลบั้ม ไบโอฮาซาร์ด 2 รีมิกซ์: เมตามอร์โฟซีส[61]