แต้ ตามสำเนียงแต้จิ๋วและฮกเกี้ยน หรือ
เจิ้ง ตามสำเนียงจีนกลาง (
จีนตัวย่อ: 郑;
จีนตัวเต็ม: 鄭;
พินอิน: Zhèng;
เวด-ไจลส์: cheng4) เป็นแซ่หรือสกุลหนึ่งของชาวจีน และเป็นสกุลเดียวกับประเทศที่รับวัฒนธรรมจีนโดยออกเสียงตามสำเนียงของตน ในภาษาเวียดนามว่า
จิ่ญ (
เวียดนาม: Trịnh;
จื๋อโนม: 鄭) ภาษาเกาหลีว่า
ช็อง (
ฮันกึล: 정;
ฮันจา: 鄭;
อาร์อาร์: Jeong;
เอ็มอาร์: Chŏng) และภาษาญี่ปุ่นว่า
เต (
ญี่ปุ่น: 鄭
โรมาจิ:
Tei) ใน
ประเทศจีน ได้มีการจัดอันดับแซ่ที่มีผู้ใช้มากที่สุด 100 อันดับ ผลสำรวจพบว่ามีผู้ใช้ แซ่เจิ้ง เป็นอันดับที่ 21 หรือคิดเป็นร้อยละ 10 ของประชากร
[1][2][3] โดยในยุค
ราชวงศ์ถัง คนในแซ่เจิ้งส่วนใหญ่มีฐานะดีและทรงอิทธิพล
[4]ใน
ฮ่องกงและ
ไต้หวัน นามสกุลดังกล่าวได้สะกดด้วยอักษรโรมันเป็น Cheng หรือ Tcheng ในฮ่องกงบ้างสะกดว่า Chang ใน
มาเลเซียสะกดว่า Cheang หรือ Teh ใน
สิงคโปร์สะกดว่า Tay และใน
อินโดนีเซียสะกดว่า The
[5]ส่วนในประเทศไทยสันนิษฐานว่ามีมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา เมื่อครั้งที่ชาวจีนที่ใช้แซ่เจิ้งหรือแซ่แต้ได้มาตั้งรกรากและมีครอบครัวในเมืองไทย โดยหนึ่งในนั้นคือ
สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี ซึ่งพระราชสกุลเดิมคือแซ่แต้สืบแต่บิดา แต่ในปัจจุบันลูกหลานของผู้ใช้ แซ่แต้ ส่วนมากได้เปลี่ยนเป็น
นามสกุลให้เป็นไทย แต่จะขึ้นต้นด้วย เต และ เตชะ ตัวอย่างนามสกุลที่มีชื่อเสียงในประเทศไทย เช่น เตชะไพบูลย์ เตชะรัตนประเสริฐ เตชะมนตรีกุล และอื่น ๆ ยังเป็นแซ่ที่มีคนใช้มากที่สุดเป็นอันดับ 8 ของประเทศไทย 25,922 คน