การหยุดชำระหนี้ของเยอรมนี

จากผลของสนธิสัญญาแวร์ซายส์ (1919) ฝ่ายพันธมิตรได้กำหนดให้เยอรมนีต้องจ่ายค่าปฏิกรรมสงครามให้แก่ฝ่ายพันธมิตร โดยที่ปริมาณเงินที่เยอรมนีต้องจ่ายตามสนธิสัญญาแวร์ซายส์ (230,000 ล้านมาร์ก) ถูกพิสูจน์แล้วว่าเป็นจำนวนเงินที่มหาศาลจนเยอรมนีไม่อาจแบกรับภาระได้ และเนื่องจากสภาพเศรษฐกิจที่ตกต่ำในเยอรมนี เยอรมนจึงหยุดการชำระหนี้ในปี ค.ศ. 1923 โดยที่ฝรั่งเศสและเบลเยี่ยมได้ส่งกองทัพเข้าไปยึดครองแคว้นรูร์ทันควัน การยึดครองศูนย์กลางการผลิตถ่านหินและเหล็กกล้าทำให้ชาวเยอรมันโกรธแค้น และได้ต่อต้านการยึดครองดังกล่าว ซึ่งได้บั่นทอนเศรษฐกิจของเยอรมนีลงไปอีก และได้นำไปสู่สภาวะเงินเฟ้อครั้งใหญ่ในเวลาต่อมา[1]

การจัดตั้งคณะกรรมการบาร์เคลย์

เพื่อที่จะแก้ไขสถานการณ์ดังกล่าวและเพิ่มโอกาสในการที่เยอรมนีจะกลับมาชำระหนี้ค่าปฏิกรรมสงครามอีกครั้งหนึ่ง คณะกรรมการค่าปฏิกรรมสงครามฝ่ายพันธมิตรได้ทาบทาม ชาร์ลส์ จี. ดอวส์ และผู้ช่วยของเขา คลินตัน ซอร์เรล เพื่อหาหนทางในการแก้ไขปัญหาให้ลงตัวกับทุกฝ่าย ซึ่งก็ตอบตกลงที่จะให้ความร่วมมือ

คณะกรรมการดอวส์ โดยการสนับสนุนของอังกฤษและสหรัฐอเมริกา คณะผู้แทนประกอบด้วยผู้เชี่ยวชาญอย่างไม่เป็นทางการจำนวนสิบคน[2] โดยมาจากเบลเยี่ยม อังกฤษ ฝรั่งเศส อิตาลีและสหรัฐอเมริกาประเทศละสองคน ซึ่งคณะกรรมการดังกล่าวได้รับมอบหมายให้หาหนทางในการแก้ไขปัญหาสำหรับการจัดเก็บหนี้ค่าปฏิกรรมสงครามของเยอรมนี ซึ่งกำหนดปริมาณเสียใหม่เป็น 132,000 ล้านมาร์ก ซึ่งรวมไปถึงประกาศที่ว่าสหรัฐอเมริกาตกลงที่จะให้เยอรมนีกู้เงิน เพื่อที่จะสามารถชำระหนี้ค่าปฏิกรรมสงครามให้กับอังกฤษและฝรั่งเศส