โรคกลัวการขาดมือถือ (อังกฤษ: Nomophobia) หรือ โนโมโฟเบีย เป็นชื่อที่มีการเสนอของโรคกลัวชนิดหนึ่งที่ผู้ป่วยกลัวการไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือการไม่ได้สัมผัสมือถือ[1][2] แม้ว่าโรคนี้จะไม่มีอยู่ในคู่มือการวินิจฉัยและสถิติสำหรับความผิดปกติทางจิต ฉบับปรับปรุงครั้งที่ 5 (DSM-5) แต่เบียนชิและฟิลลิปส์ได้อธิบายไว้ว่ามีปัจจัยทางจิตวิทยาที่มีผลต่อการใช้มือถือมากเกินไป[3] คนที่มีความภูมิใจแห่งตนต่ำอาจใช้มือถือเพื่อสร้างความมั่นใจ และบุคคลที่มีลักษณะเปิดเผยอาจใช้มือถือมากเกินไป เป็นไปได้ที่อาการของโนโมโฟเบียอาจเกิดจากอาการทางจิตที่มีอยู่แล้ว และบุคคลที่มีความเสี่ยงมักเป็นโรคกลัวสังคม หรือโรควิตกกังวลเมื่อเข้าสังคม ความวิตกกังวลสังคม[4] และโรคตื่นตระหนก[5]คำว่าโนโมโฟเบียย่อมาจาก โนโมบายโฟนโฟเบีย (no-mobile-phone phobia)[6] จากการศึกษานักศึกษาชายระดับปริญญาตรีด้านบริการสุขภาพจำนวน 547 คนค้นพบว่าร้อย 23 เป็นโรคกลัวการขาดมือถือและกว่าร้อยละ 64 มีความเสี่ยง ในนักเรียนเหล่านี้ร้อยละ 77 เช็คมือถือมากกว่า 35 ครั้งต่อวัน[7] มากกว่าครึ่งของผู้ที่มีอาการของโรคกลัวการขาดมือถือไม่เคยปิดเครื่อง[8]