โรคริดสีดวงตา เรียกอย่างอื่นว่า เยื่อตาอักเสบชนิดมีตุ่ม (granular conjunctivitis) ตาอักเสบรุนแรงอียิปต์ (Egyptian ophthalmia)[1] และ โรคริดสีดวงตาขั้นถึงตาบอด (blinding trachoma) เป็นโรคติดเชื้ออันมีสาเหตุมาจากแบคทีเรียชนิด Chlamydia trachomatis[2] การติดเชื้อดังกล่าวเป็นสาเหตุให้เกิด การหยาบขรุขระขึ้น ที่ผิวด้านในของเปลือกตา ซึ่งผิวที่หยาบขรุขระขึ้นสามารถนำไปสู่อาการเจ็บปวดในดวงตา เกิดการเสียสภาพของผิวด้านนอกหรือ กระจกตา ของดวงตาและอาจจนถึงขั้นตาบอด[2]แบคทีเรียที่เป็นสาเหตุของโรคดังกล่าวสามารถแพร่กระจายโดยการสัมผัสทางตรงและทางอ้อมกับตาหรือจมูกของผู้เป็นโรค[2] การสัมผัสทางอ้อมนั้นรวมไปถึงการสัมผัสผ่านทางเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มหรือแมลงวันที่เกิดไปสัมผัสกับตาหรือจมูกของผู้เป็นโรค[2] ปกติแล้ว ต้องเกิดการติดเชื้อหลายครั้งเป็นระยะเวลานานหลายปีก่อนจะถึงขั้นที่แผลเป็นที่เกิดบนเปลือกตาเป็นหนักจน ขนตา เริ่มเสียดสีดวงตา[2] เด็กจะแพร่กระจายโรคได้มากกว่าผู้ใหญ่[2] ระบบสุขาภิบาลที่ไม่ดีนัก สภาพความเป็นอยู่ที่แออัด ขาดน้ำหรือห้องสุขาที่สะอาด เหล่านี้เป็นสิ่งที่ทำให้เกิดการแพร่กระจายได้มากขึ้นเช่นกัน[2]มีการพยายามหาหนทางต่าง ๆ ในอันที่จะป้องกันโรคดังกล่าว ซึ่งรวมถึงการปรับปรุงให้มีน้ำสะอาดใช้ ลดจำนวนผู้ที่ติดเชื้อโดยการรักษาด้วย ยาปฏิชีวนะ[2] ซึ่งอาจรวมถึงการรักษากลุ่มคนที่โรคดังกล่าวเป็นที่ทราบว่าเป็นกันมาก โดยการรักษาทีเดียวพร้อมกัน[3] ลำพังเฉพาะการชำระล้างให้สะอาดนั้นไม่เพียงพอที่จะป้องกันโรคได้ แต่อาจมีประโยชน์หากกระทำพร้อมกับมาตรการอื่น ๆ[4] ทางเลือกในการรักษารวมไปถึงการให้ ยาอะซิโทรไมซิน ทางปากหรือ ยาเททราไซคลีนเป็นยาป้ายภายนอก[3] โดยยาอะซิโทรไมซินเป็นทางเลือกที่ดีกว่าเนื่องจากสามารถใช้เป็นยาให้ทางปากเพียงครั้งเดียว[5] หลังจากที่เกิดแผลเป็นที่เปลือกตา อาจจำเป็นต้องใช้ศัลยกรรมเพื่อตกแต่งตำแหน่งขนตาเสียใหม่และเพื่อป้องกันตาบอด[2]ในโลกมีประมาณ 80 ล้านคนที่ยังไม่หายจากการติดเชื้อดังกล่าว[6] ในบางพื้นที่อาจมีการติดเชื้อดังกล่าวมากถึงร้อยละ 60–90 ของจำนวนเด็กและยิ่งพบทั่วไปในหญิงมากกว่าชายอันเนื่องจากมีโอกาสสัมผัสใกล้ชิดกับเด็ก ๆ[2] โรคดังกล่าวเป็นสาเหตุทำให้คนเป็นจำนวนถึง 2.2 ล้านคนหย่อนสมรรถภาพในการมองเห็น ในจำนวนนั้นมี 1.2 ล้านคนที่ตาบอดสนิท[2] เป็นโรคที่พบทั่วไปใน 53 ประเทศในทวีปต่าง ๆ คืออาฟริกา เอเชีย อเมริกากลางและอเมริกาใต้ โดยมีประมาณ 230 ล้านคนที่มีความเสี่ยงต่อการเป็นโรคดังกล่าว[2] ซึ่งเป็นผลให้เกิดความสูญเสียทางเศรษฐกิจถึง 8 พันล้านเหรียญสหรัฐต่อปี[2] โรคดังกล่าวจัดอยู่ในกลุ่มโรคที่ทราบกันในชื่อว่า โรคเขตร้อนที่ถูกละเลย[6]