เกณฑ์การวินิจฉัย Modified Jones criteria ตีพิมพ์ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1944 โดยนายแพทย์ T. Duckett Jones[2] ซึ่งถูกทบทวนอย่างเป็นระยะๆ โดยสมาคมโรคหัวใจสหรัฐอเมริกาโดยความร่วมมือของหลายกลุ่ม[3] จากเกณฑ์วินิจฉัยดังกล่าว การวินิจฉัยไข้รูมาติกต้องประกอบด้วยเกณฑ์หลัก 2 ข้อ หรือเกณฑ์หลัก 1 ข้อรวมกับเกณฑ์รอง 2 ข้อ และร่วมกับหลักฐานของการติดเชื้อสเตร็ปโตค็อกคัส ข้อยกเว้นคือโคเรีย (chorea) และหัวใจอักเสบแฝง (indolent carditis) ซึ่งตัวมันบ่งบอกถึงไข้รูมาติก[4][5][6]

เกณฑ์หลัก

• ข้ออักเสบหลายข้อย้ายตำแหน่ง (Migratory polyarthritis) คือมีการอักเสบของข้อต่อใหญ่เปลี่ยนตำแหน่งได้และเป็นชั่วคราว มักจะเริ่มที่ขาและย้ายมาส่วนบน
• หัวใจอักเสบ (Carditis) คือการอักเสบของกล้ามเนื้อหัวใจ ซึ่งอาจมีอาการแสดงคือหัวใจวายเลือดคั่ง (congestive heart failure) ร่วมกับหายใจลำบาก หรืออาจเป็นเยื่อหุ้มหัวใจอักเสบร่วมกับเสียงเสียดสีของเยื่อหุ้มหัวใจ (pericardial rub) หรือมีเสียงฟู่ของหัวใจ (heart murmur) เกิดขึ้นใหม่
• ตุ่มใต้ผิวหนัง (Subcutaneous nodules) ลักษณะไม่เจ็บ แข็ง เกิดจากเส้นใยคอลลาเจนรวมกันเหนือกระดูกหรือเอ็นกล้ามเนื้อ มักพบที่หลังข้อมือ ศอกด้านนอก และหน้าเข่า
• อีริทีมา มาร์จินาตัม (Erythema marginatum) คือผื่นผิวหนังลักษณะเป็นจุดด่าง (macule) ที่เกิดขึ้นนานบนผิวหนังบริเวณลำตัวหรือแขน และกระจายไปด้านนอกจนมีลักษณะเป็นวงแหวนคล้ายงูเลื้อยที่ตรงกลางไม่มีรอยแดง ผื่นนี้จะไม่เริ่มจากใบหน้า และจะมีอาการแย่ลงเมื่อได้รับความร้อน
• ซิดแนม โคเรีย (Sydenham's chorea) หรือรูมาติก โคเรีย คือการกระตุกของใบหน้าและแขนอย่างจำเพาะ มักเกิดในระยะท้ายของโรค

เกณฑ์รอง

• ไข้
• ปวดข้อ โดยไม่มีข้อบวม
• อัตราการตกตะกอนของเม็ดเลือดแดง (Erythrocyte sedimentation rate) หรือซี รีแอกทีฟ โปรตีน (C reactive protein) เพิ่มขึ้น
• เม็ดเลือดขาวมากเกิน (Leukocytosis)
• คลื่นไฟฟ้าหัวใจแสดงลักษณะของภาวะหัวใจขัด (heart block) เช่น PR interval ในคลื่นไฟฟ้าหัวใจยาวขึ้น[7]
• หลักฐานสนับสนุนการติดเชื้อสเตร็ปโตค็อกคัส เช่น แอนติสเตร็ปโตไลซิน โอ ไทเทอร์ (Antistreptolysin O titre) หรือ DNAase.[1]
• เคยเป็นไข้รูมาติก หรือโรคหัวใจไม่แสดงอาการ (inactive heart disease)

อาการและอาการแสดงอื่น

• ปวดท้อง
• เลือดกำเดาไหล