การแพร่กระจายของผู้พูดกลุ่มภาษาเตอร์กิกแพร่กระจายในบริเวณยูราเซียจากตุรกีทางตะวันตกไปจนถึงไซบีเรียทางตะวันออกเฉียงเหนือ[2]

การบันทึกในยุคแรก

บันทึกของกลุ่มภาษาเตอร์กิกเริ่มพบเมื่อราวพุทธศตวรรษที่ 13 โดยเป็นจารึกอักษรออร์คอนของชาวกอกเติร์กเขียนด้วยภาษาเตอร์กิกโบราณ ซึ่งค้นพบครั้งแรกเมือ พ.ศ. 2432 ที่หุบเขาออร์คอนในมองโกเลีย หนังสือ Compendium of the Turkic Dialects ( Divânü Lügati't-Türk) เขียนเมื่อพุทธศตวรรษที่ 16 โดย Kaşgarlı Mahmud ของดินแดนการา-คานิดข่านเป็นเอกสารภาษาศาสตร์ชุดแรกของกลุ่มภาษานี้ซึ่งเน้นที่กลุ่มภาษาตะวันตกเฉียงใต้ หนังสือ Cordex Cumanicus ได้กล่าวถึงสาขาตะวันตกเฉียงเหนือเทียบระหว่างภาษาเคียปชัก กับภาษาละตินที่ใช้โดยมิชชันนารีนิกายโรมันคาทอลิกซึ่งส่งไปยังคูมานที่อยู่ในฮังการีและโรมาเนีย บันทึกรุ่นแรกของภาษาของชาวโวลกา บุลกาชิที่กลายมาเป็นภาษาชูวาสในปัจจุบัน เริ่มพบในช่วงพุทธศตวรรษที่ 18-19