กลุ่มอาการไดออจอินีส (อังกฤษ: Diogenes syndrome) กลุ่มอาการคนชราซกมก (อังกฤษ: senile squalor syndrome; ตรงตัว: โรคซกมกวัยชรา) เป็นความผิดปกติที่ประกอบด้วยความไม่ใส่ใจตนเอง (self-neglect) อย่างรุนแรง, ปล่อยเคหสถานสกปรกซกมก (domestic squalor), ถอยห่างจากสังคม (social withdrawal), ความเฉยชาไร้อารมณ์ (apathy), เก็บสะสมขยะ (compulsive hoarding of garbage) หรือ การเก็บสะสมสัตว์ (Animal hoarding) และขาดความละอาย (lack of shame) ผู้ป่วยอาจแสดงอาการเคลื่อนไหวน้อยหรือมากเกิน (Catatonia)[1][2]อาการนี้เป็นที่รับรู้ครั้งแรกในปี 1966[3] และตั้งชื่อว่าโรคไดออจอินีสโดยคลาร์กและคณะ[4] ชื่อของโรคนั้นตั้งตามชื่อของไดออจอินีส นักปรัชญากรีกโบราณ ผู้ยึดถือลัทธิซีนิก (Cynicism) และผู้ใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย (simple living) ขั้นสุด มีการบันทึกไว้ว่าไดออจอินีสอาศัยอยู่ในไกขนาดใหญ่ในเมืองเอเธนส์ เขาไม่เพียงแต่ไม่ใช่คนที่สะสมข้าวของแต่ยังไขว่คว้าหาความสัมพันธ์กับผู้คนด้วยการเสี่ยงภัยไปกลับ Agora ทุกวัน ดังนั้นการนำชื่อเขามาตั้งเป็นชื่อโรคนี้จงถือว่าผิดที่ผิดทาง (misnomer)[5][6][7] ชื่ออื่น ๆ ที่มีการเสนอใช้คือ ความแตกหักในวัยชรา (senile breakdown), Plyushkin's Syndrome (ตั้งชื่อตามตัวละครสมมติชื่อ Plyushkin),[5] ความแตกหักจากสังคม (social breakdown) และ อาการซกมกในวัยชรา (senile squalor syndrome)[8] Orrell และคณะ (1989) พบว่าความผิดปกติที่สมองกลีบหน้าอาจมีผลต่อการเกิดอาการนี้ได้[9]