อัลกออิดะฮ์ [1]
เตห์ริกอีฏอลิบาน ปากีสถาน [2]
อิตีฮาดุล มุญาฮิดีนแห่งอาระกัน (IMA)
ไฟล์:Rohingya nationality flag.png พรรคปลดปล่อยโรฮีนจา (RLP)
ไฟล์:Rohingya nationality flag.png แนวร่วมโรฮีนจารักชาติ (RPF)
องค์การความเป็นปึกแผ่นโรฮีนจา (RSO)
ไฟล์:Rohingya nationality flag.png แนวร่วมอิสลามโรฮีนจาอาระกัน (ARIF)
องค์การชาติโรฮีนจาอาระกัน (ARNO)
ไฟล์:Rohingya nationality flag.png กองทัพชาติโรฮีนจา (RNA)พลเอก ตี่นอู้
พลตรี มยะติน
พลตรี วีน-มยิน
พลตรี ตูนเนลีน กัสเซม
ไฟล์:Rohingya nationality flag.png มูฮัมหมัด จาฟาร์ ฮาบิบ
มูฮัมหมัด ยูนุส
นูรุล อิสลาม2,000 คน (พ.ศ. 2495) [3]การกบฏโรฮีนจาในพม่าตะวันตก เป็นความขัดแย้งกันด้วยอาวุธระหว่างรัฐพม่ากับชนกลุ่มน้อยมุสลิมโรฮีนจานับแต่ปี พ.ศ. 2490 ความมุ่งหมายทีแรกของพวกเขาในสมัยขบวนการมุญาฮีดีน (2467–2504) คือ การแยกภูมิภาคชายแดนมายู (Mayu) ในรัฐยะไข่ซึ่งมีประชากรโรฮีนจาอาศัยอยู่ออกจากพม่าตะวันตก แล้วผนวกเข้ากับปากีสถานตะวันออกซึ่งเป็นประเทศเพื่อนบ้านที่เพิ่งตั้งใหม่ (ปัจจุบันคือประเทศบังกลาเทศ)[4] ในคริสต์ทศวรรษ 1970 การก่อการกำเริบของชาวโรฮีนจาปรากฏอีกในช่วงสงครามปลดปล่อยบังกลาเทศในปี พ.ศ. 2514 และเมื่อไม่นานมานี้ระหว่างเหตุจลาจลในรัฐยะไข่ ความปรารถนาของกลุ่มติดอาวุธโรฮีนจาตามที่สื่อต่าง ๆ รายงานคือ การจัดตั้งส่วนเหนือของรัฐยะไข่เป็นรัฐเอกราชหรือรัฐปกครองตนเอง[5][6]ชาวโรฮีนจามุสลิมอาศัยอยู่ในประเทศพม่าประมาณ 800,000 คน และประมาณ 80% ของจำนวนดังกล่าวอาศัยอยู่ในรัฐยะไข่ทางภาคตะวันตกของประเทศ ส่วนใหญ่ถูกรัฐบาลพม่าปฏิเสธความเป็นพลเมือง[7][8] สหประชาชาติถือว่าโรฮีนจาเป็นชนกลุ่มน้อยที่ถูกข่มเหงที่สุดกลุ่มหนึ่งของโลก[8]