นักประวัติศาสตร์โรมันคาทอลิกเอ็ดเวิร์ด แฟลนเนอรี (Edward Flannery) แบ่งลักษณะของความเป็นอคติต่อชาวยิวเป็นสี่อย่าง:[3]

• ความอคติทางการเมืองและทางเศรษฐกิจ เช่นโดยซิเซโรและชาร์ลส์ ลินด์เบิร์ก (Charles Lindbergh)
• ความอคติทางศาสนาที่บางครั้งก็เรียกว่า “ลัทธิการต่อต้านศาสนายูดาย” (anti-Judaism)
• ความอคติในความเป็นชาติของชาวยิว เช่นโดยวอลแตร์และนักคิดของยุคเรืองปัญญาคนอื่นๆ ผู้กล่าวโจมตีชาวยิวตรงที่มีลักษณะเฉพาะบางอย่างที่ไม่เหมือนกลุ่มชนอื่นเช่น ในเรื่องของความโลภและความจองหอง และการรักษาวัฒนธรรมอย่างมั่นคง เช่นกฎแคชรูท (kashrut) ที่เกี่ยวกับการรักษากฎเกี่ยวกับอาหารการกิน และการรักษาประเพณีวันชาบัต (Shabbat)
• ความอคติทางชาติพันธุ์ต่อชาวยิว (racial antisemitism) เช่นในการพยายามทำลายล้างชาติพันธุ์ให้หมดสิ้นในนาซีเยอรมนีภายใต้การนำของอดอล์ฟ ฮิตเลอร์

ในคริสต์ทศวรรษ 1990 นักเขียนบางคนก็อ้างว่าพบหัวข้อความอคติใหม่อีกลักษณะหนึ่งที่ออกมาในรูปของความเป็นอคติที่มาจากทั้งนักการเมืองทั้งฝ่ายซ้ายจัด, ฝ่ายขวาจัด และฝ่ายอิสลามหัวรุนแรงพร้อมๆ กัน ซึ่งความอคติจากกลุ่มนี้เน้นความเป็นปฏิปักษ์ต่อไซออนนิสม์ และการตั้งถิ่นฐานในมาตุภูมิของชาวยิวในประเทศอิสราเอล[4]